(1)
ถึงอมพาย
คณะแยกย้าย
แจ้งแจก ธงหมาย
การมา เพื่อการใด
ข้าเห็น ไม่ต้อง
คำตอบก้องจากข้างใน
เพียงอยากยลยิน ความเป็นไปของเธอ
อมพาย
(2)
พุ่ม ซุ้ม สวน ดอกไม้
หลายแห่งเปลี่ยนไปตามเหตุปัจจัย
หากประโยชน์ใช้คือเหตุ ของการมีและดำรงอยู่
การเปล่ามี พรากสูญ
ก็หาใช่ ไร้ความจำเป็นแห่งเนื้องานเสมอไม่
(3)
บนดอยสูงเหนือโรงเรียน
ข้าวไร่ ถูกลมไล้ใบเขียวลู่เอนเล่นลม ....สวยแท้
เธอก็ดั่งกัน ลมพายุปากท้องไล้ปะทะ
ยังหยัดต้น ยืนก้านใบ แห่งความเป็นเธอได้
อมพาย
(4)
ก่อนกลับ
แวะบ้านลุงเฮือน
ปีนี้
ความชรามาเยี่ยมเราสองมากขึ้น
เสียงหายใจบอกบ่งความล้า
แต่แววตา น้ำใจและมิตรภาพระหว่างเรา ไม่เคยจาง
ก่อนกลับ ลุงโต
ฝากมะเขือเทศถุงใหญ่
"บ่มีหยังเหื้อ เน้อครู"
ข้าค้อมหัวรับถุงไมตรีนั้น
ขอบพระคุณ พี่น้อง
ขอบคุณเธอ อมพาย
เธอดำรงความหมาย
ทายท้าสมัยนักฯ
สักวันข้าจะกลับมา
อมพาย
พิณ คืนเพ็ญ
เยือนอมพาย
"เวทีนี้ มีไว้เพื่อบันทึกและบอกเล่าเรื่องราวของคนสันภู ซึ่งเป็นเสมือนยุ้งข้าว คอยเก็บผลผลิตของฤดูกาลแห่งชีวิต ทั้งของตนและคนแรมทาง เป็นมุมเล็กๆมุมหนึ่งในครัวอักษรา แบ่งปันบางอย่าง ให้ได้อ่านคิดคุย มิได้ โดดเด่นดังดี อะไรดอก แค่ได้บอก เชื้อชวน ให้ขบบ้าง ก็เท่านั้น เพราะเชื่อว่า ถ้ายุ้งข้าวนี้ ทำให้คนได้อ่าน มากกว่าสิ่งที่ได้เขียน ก็คิดว่า ได้ทำหน้าที่อย่างยิ่งใหญ่แล้ว ก่อนที่ ถ้อยคำแห่งการพลัดพรากจะผุดเปล่ง ก่อนบทเพลงสุดท้ายแห่งชีวิตจะบรรเลง ตามกฎธรรมดา ก็เท่านั้น"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น