อมพาย(1)

.... ตื่นเต้นระคนดีใจ อย่างบอกไม่ถูก ที่ได้กลับไปเยือนถิ่นเก่า อย่างบ้านอมพาย (สันติสุข สันติธรรม ช่างหม้อ)....ก็ไม่รู้เหมือนกัน ...ว่าเพราะอะไร แต่เจ็ดปีของการใช้ชีวิตเทียนภู อยู่ท่ามดอยแถบนั้น มันฝังรอยเท้าความผูกพัน บนแผ่นศิลาแห่งความทรงจำ  ... ระหว่างเรา จนยากจะลืมเลือน......

...... เพื่อนพ้องน้องพี่ ในหมู่บ้านบางราย ได้กลายเป็นญาติสนิท ฝากผี ฝากไข้ 
.....เพื่อนครู ผู้ร่วมวิชาชีพบางราย ได้กลายเป็นกัลยาณมิตร แวะเวียน ถามไถ่ ห่วงใย  มิจางหาย
และบางใครคน วันนั้น ในวันนี้ ได้กลายเป็นคู่ชีวิต และหวังอาศัยฝากกาย ในยาม ชีพวางวาย...  
..... หลายปี ที่ผ่านมา จึงหวังในใจว่า สักวันหนึ่งจะกลับไปเยือนให้ได้....

..... ธรรมดาของสรรพสิ่ง ที่ดำรงการเปลี่ยนแปลง ตามเหตุปัจจัยอย่างสม่ำเสมอ...  ห้องเรียนซี่ไม้ไผ่ ติดเล้าไก่ ข้างถนน ...ห้องนั้น  วันนี้ถูกแทนที่ด้วยตึกสูงหลังใหม่ ...ใหญ่และมั่นคงกว่าเดิม

 .......ทางเดินเล็กๆ ราดลื่นดินเหนียว จากบ้านพักครูเซียง มายังโรงอาหาร ซึ่งเมื่อก่อนเราต่างเทียน เดินเวียนล้มลุก ไปแอ่วถามข่าวทุกข์สุขของพี่น้อง พร้อมร่ำจอกบุปผา ดีดพิณ ร้องเพลงกับมวลมิตร วันนี้ถูกแทนที่ด้วยคอนกรีต แสงไฟเสา สว่างไสว กันทั่วหน้า

....สวนกุหลาบเล็กๆ หน้าโรงอาหาร เคยออกดอก หยอกหมอกหนาว ในยามเช้า บางใครคนเคยแอบดม คราเจ้าของมิเห็น วันนี้ได้กลายเป็นบ่อเลี้ยงปลาดุก ปลาตะเพียน ในสวนจอกแหน

   .....ดอยสูงร้าง บนโรงเรียน คราวก่อนโน้นเป็นป่าหญ้าคา  นอกจากชาวบ้าน รายสองราย จะผ่านไปทำสวน ก็ไม่เห็นจะมีใคร ยกเว้น ...ผีบ้า ...ผีบ้าผู้สวมรองเท้าแตะ  ในมือมีเสียมกับถุงอะไรสักอย่าง เดินขึ้น เดินลง วันละหลายรอบ  แทบไม่มีใครสนใจ ว่าเขาไปทำอะไร ให้คุยด้วย ก็ไม่กล้า จนกาลเวลาผ่านไป ทุ่งร้างป่าคา ได้กลายกล้าเป็นสวนไผ่ ไม้ขนุน ชมพู่ หว้า ไม้สัก และอีกสารพัดสารพัน ของพรรณไม้ ดอยสูงจึงร่มรื่น รากไม้ยึดดิน มิให้พัง บดบังแดด มิให้ร้อน ทั้่งคน อาคาร และมด ได้อาศัย ...ช่างน่าอัศจรรย์ใจยิ่งนัก

    ... ผีบ้า ผู้นั้น ได้หายไปจากพื้นที่นานหลายปีแล้ว หายไปพร้อมๆ กับห้องเรียนเล้าไก่ ...หายไปพร้อมๆกับสวนกุหลาบ หายไปพร้อมๆ กับทางเดินเล็กลื่น สายนั้น  และหายไป พร้อมกับการเติบโต งอกงาม ของสวนไผ่ ไม้ขนุน เช่นกัน

.....ขอขอบพระคุณผีบ้า ผู้นั้น  ผู้ที่หว่านเมล็ดพันธุ์ความงอกงามในจิตใจและแผ่นดิน อมพาย 
ขอบพระคุณวันเวลาที่เยื้องย่างทำหน้าที่ของมัน ขอบคุณการเปลี่ยนแปลงที่ทำให้รู้สึกถึงการมีอยู่ ...อย่างน้อย การมาหารอยอดีตของใครบางคน... แม้นมิอาจคว้าจับในบางสิ่งได้ แต่มั่นใจว่า ความรู้สึกร่วมและดี ในอดีตมันดำรงอยู่   

......ลมลู่เอนกิ่งไผ่ไหวงาม โยกเอนเอ่นต้น ....งดงามแท้ ....รอยทางวันเวลา นอกจากจารจด การเปลี่ยนแปลงให้เป็นทุน  ยังได้ให้ ความงดงาม เป็นกำไร อีกทอดหนึ่ง ซึ่งอาจจะแผกแตกต่างบ้าง ก็ตรงที่ ใครจะจดจำอะไร ไว้ที่ใด เท่าใด    
......สำหรับผมและสำหรับ อมพาย  แผ่นศิลา น่าจะเป็นคำตอบ....