บักหำน้อย หนึ่งเข่าไล่หนาว

                   ลมหนาวจ้อย วอยวอยพัดวีวี เย็นบ่เย็นแต่นอก                                                     หนาวเยือกฮอดใน นั่งตั่งน้อยเฝ้าหวดซอยแม่                                     ลี้อยู่แกโอ่งน้ำ บังกั้งลมตี...

  ที่มาของรูป www.facebook.com ของคุณ ออนซอนอีสาน ขอบคุณหลายครับ

การฝึกใจ

หลวงพ่อชา สุภัทโท

วัดหนองป่าพง

บทนำ

   ชีวิตคนในสมัยของท่านอาจารย์มั่น และท่านอาจารย์เสาร์นั้น สบายกว่าในสมัยนี้มาก ไม่มีความวุ่นวายมากเหมือนอย่างทุกวันน ี้สมัยโน้นพระไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับพิธีรีตองต่างๆ เหมือนอย่างเดี๋ยวนี้ท่านอาศัยอยู่ตามป่า ไม่ได้อยู่เป็นที่หรอก ธุดงค์ไปโน่น ธุดงค์ไปนี่เรื่อยไป ท่านใช้เวลาของท่านปฏิบัติภาวนาอย่างเต็มที่

   สมัยโน้นพระท่านไม่ได้มีข้าวของฟุ่มเฟือยมากมายอย่างที่มีกันทุกวันนี้หรอก เพราะมันยังไม่มีอะไรมากอย่างเดี๋ยวนี้ กระบอกน้ำก็ทำเอา กระโถนก็ทำเอา ทำเอาจากไม้ไผ่นั่นแหละ

ความสันโดษของพระป่า
   ชาวบ้านก็นานๆจึงจะมาหาสักที ความจริงพระท่านก็ไม่ได้ต้องการอะไร ท่านสันโดษกับสิ่งที่ท่านมี ท่านอยู่ไป ปฏิบัติภาวนาไปหายใจเป็นกรรมฐานอยู่นั่นแหละ
พระท่านก็ได้รับความลำบาก มากอยู่เหมือนกัน ในการที่อยู่ตามป่าตามเขาอย่างนั้น ถ้าองค์ใดเป็นไข้ป่า ไข้มาลาเรีย ไปถามหาขอยาอาจารย์ก็จะบอกว่า "ไม่ต้องฉันยาหรอก เร่งปฏิบัติภาวนาเข้าเถอะ"
ความจริงสมัยนั้นก็ไม่มีหยูกยา มากอย่างสมัยนี้ มีแต่สมุนไพรรากไม้ที่ขึ้นอยู่ตามป่า พระต้องอยู่อย่างอดอย่างทนเหลือหลาย ในสมัยนั้นเจ็บไข้เล็กๆน้อยๆ ท่านก็ปล่อยมันไป เดี๋ยวนี้สิเจ็บป่วยอะไรนิดหน่อยก็วิ่งไปโรงพยาบาลแล้ว
บางทีก็ต้องเดินบิณฑบาตตั้งห้า กิโล พอฟ้าสางก็ต้องรีบออกจากวัดแล้ว กว่าจะกลับก็โน่นสิบโมงสิบเอ็ดโมงโน่น แล้วก็ไม่ใช่บิณฑบาตได้อะไรมากมาย บางทีก็ได้ข้าวเหนียวสักก้อน เกลือสักหน่อย พริกสักนิด เท่านั้นเอง ได้อะไรมาฉันกับข้าวหรือไม่ก็ช่างท่านไม่คิด เพราะมันเป็นอย่างนั้นเอง ไม่มีองค์ใดกล้าบ่นหิวหรือเพลียท่านไม่บ่น เฝ้าแต่ระมัดระวังตน
ท่านปฏิบัติอยู่ในป่าอย่างอดทน อันตรายก็มีรอบด้าน สัตว์ดุร้ายก็มีอยู่หลายในป่านั้น ความยากลำบากกาย ลำบากใจในการอยู่ธุดงค์ก็มีอยู่หลายแท้ๆ แต่ท่านก็มีความอดความทนเป็นเลิศ เพราะสิ่งแวดล้อมสมัยนั้นบังคับให้เป็นอย่างนั้น

การภาวนาของท่านนักปฏิบัติสมัยนี้
   มาสมัยนั้นสิ่งแวดล้อมบังคับเราไปในทางตรงข้ามกับสมัยโน้นไปไหนเราก็เดินไป ต่อมาก็นั่งเกวียนแล้วก็นั่งรถยนต์ แต่ความทะยานอยากมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เดี๋ยวนี้ถ้าไม่ใช่รถปรับอากาศ ก็จะไม่ยอมนั่งดูจะไปเอาไม่ได้เทียวแหละ ถ้ารถนั้นไม่ปรับอากาศ คุณธรรมในเรื่องความอดทนมันค่อยอ่อนลงๆ การปฏิบัติภาวนาก็ย่อหย่อนลงไปมากเดี๋ยวนี้เราจึงเห็นนักปฏิบัติภาวนาชอบทำ ตามความเห็น ความต้องการของตัวเอง
เมื่อผู้เฒ่าผู้แก่พูดถึง เรื่องเก่าๆแต่ครั้งก่อน คนเดี๋ยวนี้ฟังเหมือนว่าเป็นนิทานนิยาย ฟังไปเฉยๆแต่ไม่เข้าใจเลยแหละ เพราะมันเข้าไม่ถึง พระภิกษุที่บวชในสมัยก่อนนั้นจะต้องอยู่กับพระอุปัชฌาย์อย่างน้อยห้าปี นี่เป็นระเบียบที่ถือกันมา และต้องพยายามหลีกเลี่ยงการพูดคุย อย่าปล่อยตัวเที่ยวพูดคุยมากเกินไป อย่าอ่านหนังสือ แต่ให้อ่านใจของตัวเอง

พิจารณาอ่านใจและดูใจตัวเอง
   ดูวัดหนองป่าพงเป็นตัวอย่าง ทุกวันนี้มีพวกที่จบจากมหาวิทยาลัยมาบวชกันมาก ต้องคอยห้ามไม่ให้เอาเวลาไปอ่านหนังสือธรรมะ เพราะคนพวกนี้ชอบอ่านหนังสือ แล้วก็ได้อ่านหนังสือมามากแล้ว แต่โอกาสที่จะอ่านใจของตัวเองน่ะหายากมาก ฉะนั้นระหว่างที่มาบวชสามเดือนนี้ ก็ต้องขอให้ปิดหนังสือ ปิดตำรับตำราต่างๆให้หมดในระหว่างที่บวชนี้น่ะ เป็นโอกาสวิเศษแล้วที่จะได้อ่านใจของตัวเอง
การตามดูใจของตัวเองนี่ น่าสนใจมาก ใจที่ยังไม่ได้ฝึก มันก็คอยวิ่งไปตามนิสัยเคยชินที่ยังไม่ได้ฝึก ไม่ได้อบรม มันเต้นคึกคักไปตามเรื่องตามราว ตามความคะนอง เพราะมันยังไม่เคยถูกฝึก ดังนั้นจงฝึกใจของตัวเอง การปฏิบัติภาวนาในทางพุทธศาสนาก็คือการปฏิบัติเรื่องใจ ฝึกจิตฝึกใจของตัว ฝึกอบรมจิตของตัวเองนี่แหละเรื่องนี้สำคัญมาก การฝึกใจเป็นหลักสำคัญ พุทธศาสนาเป็นศาสนาของใจ มันมีเท่านี้ ผู้ที่ฝึกปฏิบัติทางจิต คือผู้ปฏิบัติธรรมในทางพุทธศาสนา

การฝึกใจ
   ใจของเรานี่มันอยู่ในกรง ยิ่งกว่านั้นมันยังมีเสือที่กำลังอาละวาดอยู่ในกรงนั้นด้วย ใจที่มันเอาแต่ใจของเรานี้ ถ้าหากมันไม่ได้อะไรตามที่มันต้องการแล้ว มันก็อาละวาด เราจะต้องอบรมใจด้วยการปฏิบัติภาวนา ด้วยสมาธิ นี้แหละที่เราเรียกว่า "การฝึกใจ"

พื้นฐานของการปฏิบัติธรรม
   ในเบื้องต้นของการฝึกปฏิบัติธรรม จะต้องมีศีลเป็นพื้นฐานหรือรากฐาน ศีลนี้เป็นสิ่งอบรมกาย วาจา ซึ่งบางทีก็จะเกิดการวุ่นวายขึ้นในใจเหมือนกัน เมื่อเราพยายามจะบังคับใจไม่ให้ทำตามความอยาก
กินน้อย นอนน้อย พูดน้อย นิสัยความเคยชินอย่างโลกๆ ลดมันลง อย่ายอมตามความอยาก อย่ายอมตามความติดของตน หยุดเป็นทาสมันเสีย พยายามต่อสู้เอาชนะอวิชชาให้ได้ด้วยการบังคับตัวเองเสมอ นี้เรียกว่าศีล
เมื่อพยายามบังคับจิตของตัวเอง นั้น จิตมันก็จะดิ้นรนต่อสู้มันจะรู้สึกถูกจำกัด ถูกข่มขี่ เมื่อมันไม่ได้ทำตามที่มันอยาก มันก็จะกระวนกระวายดิ้นรน ทีนี้เห็นทุกข์ชัดละ

เห็นทุกข์ทำให้เกิดปัญญา
   "ทุกข์" เป็นข้อแรกของอริยสัจจ์ คนทั้งหลายพากันเกลียดกลัวทุกข์ อยากหนีทุกข์ ไม่อยากให้มีทุกข์เลย ความจริง ทุกข์นี่แหละจะทำให้เราฉลาดขึ้นล่ะ ทำให้เกิดปัญญา ทำให้เรารู้จักพิจารณาทุกข์ สุขนั่นสิมันจะปิดหูปิดตาเรา มันจะทำให้ไม่รู้จักอด ไม่รู้จักทน ความสุขสบายทั้งหลายจะทำให้เราประมาท
กิเลสสองตัวนี้ทุกข์เห็นได้ ง่าย ดังนั้นเราจึงต้องเอาทุกข์นี่แหละมาพิจารณา แล้วพยายามทำความดับทุกข์ให้ได้ แต่ก่อนจะปฏิบัติภาวนาก็ต้องรู้จักเสียก่อนว่าทุกข์คืออะไร
ตอนแรกเราจะต้องฝึกใจของเรา อย่างนี้ เราอาจยังไม่เข้าใจว่ามันเป็นอย่างไร ทำไป ทำไปก่อน ฉะนั้นเมื่อครูอาจารย์บอกให้ทำอย่างใดก็ทำตามไปก่อน แล้วก็จะค่อยมีความอดทนอดกลั้นขึ้นเองไม่ว่าจะเป็นอย่างไรให้อดทนอดกลั้นไว้ ก่อน เพราะมันเป็นอย่างนั้นเองอย่างเช่นเมื่อเริ่มฝึกนั่งสมาธิ เราก็ต้องการความสงบทีเดียวแต่ก็จะไม่ได้ความสงบ เพราะมันยังไม่เคยทำสมาธิมาก่อน ใจก็บอกว่า"จะนั่งอย่างนี้แหละจนกว่าจะได้ความสงบ"

อย่าทอดทิ้งจิต
   แต่พอความสงบไม่เกิดก็เป็นทุกข์ ก็เลยลุกขึ้น วิ่งหนีเลย การปฏิบัติอย่างนี้ไม่เป็น "การพัฒนาจิต" แต่มันเป็นการ "ทอดทิ้งจิต"ไม่ ควรจะปล่อยใจไปตามอารมณ์ ควรที่จะฝึกฝนอบรมตนเองตามคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ขี้เกียจก็ช่าง ขยันก็ช่าง ให้ปฏิบัติมันไปเรื่อยๆ ลองคิดดูซิ ทำอย่างนี้จะไม่ดีกว่าหรือ การปล่อยใจตามอารมณ์นั้นจะไม่มีวันถึงธรรมของพระพุทธเจ้า
เมื่อเราปฏิบัติธรรม ไม่ว่าอารมณ์ใดจะเกิดขึ้นก็ช่างมัน แต่ให้ปฏิบัติไปเรื่อยๆ ปฏิบัติให้สม่ำเสมอ การตามใจตัวเองไม่ใช่แนวทางของพระพุทธเจ้า ถ้าเราปฏิบัติธรรมตามความคิดความเห็นของเรา เราจะไม่มีวันรู้แจ้งว่าอันใดผิด อันใดถูก จะไม่มีวันรู้จักใจของตัวเองและไม่มีวันรู้จักตัวเอง ดังนั้นถ้าปฏิบัติธรรมตามแนวทางของตนเองแล้วย่อมเป็นการเสียเวลามากที่สุด แต่การปฏิบัติตามแนวทางของพระพุทธเจ้าแล้วย่อมเป็นหนทางตรงที่สุด

การพัฒนาจิต
   ขอให้จำไว้ว่า ถึงจะขี้เกียจก็ให้พยายามปฏิบัติไป ขยันก็ให้ปฏิบัติไป ทุกเวลาและทุกหนทุกแห่ง นี่จึงจะเรียกว่า "การพัฒนาจิต" ถ้าหากปฏิบัติตามความคิดความเห็นของตนเองแล้ว ก็จะเกิดความคิดความสงสัยไปมากมาย มันจะพาให้คิดไปว่า "เราไม่มีบุญ เราไม่มีวาสนาปฏิบัติธรรมก็นานนักหนาแล้ว ยังไม่รู้ ยังไม่เห็นธรรมเลยสักที" การปฏิบัติธรรมอย่างนี้ไม่เรียกว่าเป็น "การพัฒนาจิต" แต่เป็น "การพัฒนาความหายนะของจิต"
ถ้าเมื่อใดที่ปฏิบัติธรรมไป แล้ว มีความรู้สึกอย่างนี้ว่ายังไม่รู้อะไร ยังไม่เห็นอะไร ยังไม่มีอะไรใหม่ๆเกิดขึ้นบ้างเลย นี่ก็เพราะที่ปฏิบัติมามันผิด ไม่ได้ปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธเจ้า

สิ้นสงสัยด้วยการปฏิบัติที่ถูกต้อง
   พระพุทธเจ้าทรงสอนว่า "อานนท์ ปฏิบัติให้มาก ทำให้มากแล้วจะสิ้นสงสัย" ความสงสัยจะไม่มีวันสิ้นไปได้ ด้วยการคิด ด้วยทฤษฎี ด้วยการคาดคะเน หรือด้วยการถกเถียงกัน หรือจะอยู่เฉยๆไม่ปฏิบัติภาวนาเลย ความสงสัยก็หายไปไม่ได้อีกเหมือนกัน กิเลสจะหายสิ้นไปได้ก็ด้วยการพัฒนาทางจิต ซึ่งจะเกิดได้ก็ด้วยการปฏิบัติที่ถูกต้องเท่านั้น
การปฏิบัติทางจิตที่พระ พุทธเจ้าทรงสอนนั้น ตรงกันข้ามกับหนทางของโลกอย่างสิ้นเชิง คำสั่งสอนของพระองค์มาจากพระทัยอันบริสุทธิ์ ที่ไม่ข้องเกี่ยวกับกิเลสอาสวะทั้งหลาย นี่คือแนวทางของพระพุทธเจ้าและสาวกของพระองค์
เมื่อเราปฏิบัติธรรม เราต้องทำใจของเราให้เป็นธรรม ไม่ใช่เอาธรรมะมาตามใจเรา ถ้าปฏิบัติอย่างนี้ ทุกข์ก็จะเกิดขึ้น แต่ไม่มีใครสักคนหรอกที่จะพ้นจากทุกข์ไปได้ พอเริ่มปฏิบัติ ทุกข์ก็อยู่ตรงนั้นแล้ว หน้าที่ของผู้ปฏิบัตินั้นจะต้องมีสติ สำรวม และสันโดษ สิ่งเหล่านี้จะทำให้เราหยุด คือเลิกนิสัยความเคยชินที่เคยทำมาแต่เก่าก่อนทำไมถึงต้องทำอย่างนี้ ถ้าไม่ทำอย่างนี้ ไม่ฝึกฝนอบรมใจตนเองแล้วมันก็จะคึกคะนอง วุ่นวายไปตามธรรมชาติของมัน

ธรรมชาติของจิตฝึกได้เสมอ
   ธรรมชาติของใจนี้มันฝึกกันได้ เอามาใช้ประโยชน์ได้ เปรียบได้กับต้นไม้ในป่า ถ้าเราปล่อยทิ้งไว้ตามธรรมชาติของมัน เราก็จะเอามันมาสร้างบ้านไม่ได้ จะเอามาทำแผ่นกระดานก็ไม่ได้ หรือทำอะไรอย่างอื่นที่จะใช้สร้างบ้านก็ไม่ได้ แต่ถ้าช่างไม้ผ่านมาต้องการไม้ไปสร้างบ้าน เขาก็จะมองหาต้นไม้ในป่านี้และตัดต้นไม้ในป่านี้เอาไปใช้ประโยชน์ ไม่ช้าเขาก็สร้างบ้านเสร็จเรียบร้อย
การปฏิบัติภาวนาและการพัฒนาจิต ก็คล้ายกันอย่างนี้ ก็ต้องเอาใจที่ยังไม่ได้ฝึกเหมือนไม้ในป่านี่แหละ มาฝึกมัน จนมันละเอียดประณีตขึ้น รู้ขึ้น และว่องไวขึ้น ทุกอย่างมันเป็นไปตามภาวะธรรมชาติของมัน เมื่อเรารู้จักธรรมชาติ เข้าใจธรรมชาติ เราก็เปลี่ยนมันได้ ทิ้งมันก็ได้ ปล่อยมันไปก็ได้ แล้วเราก็จะไม่ทุกข์อีกต่อไป

จิตยึดมั่นมันก็สับสนวุ่นวาย
   ธรรมชาติของใจเรามันก็อย่างนั้น เมื่อใดที่เกาะเกี่ยวผูกพันยึดมั่นถือมั่นก็จะเกิดความวุ่นวายสับสน เดี๋ยวมันก็จะวิ่งวุ่นไปโน่นไปนี่พอมันวุ่นว่ายสับสนมากๆเข้า เราก็คิดว่าคงจะฝึกอบรมมันไม่ได้แล้วแล้วก็เป็นทุกข์ นี่ก็เพราะไม่เข้าใจว่ามันต้องเป็นของมันอย่างนั้นเองความคิด ความรู้สึก มันจะวิ่งไปวิ่งมาอยู่อย่างนี้ แม้เราจะพยายามฝึกปฏิบัติ พยายามให้มันสงบ มันก็เป็นของมันอยู่อย่างนั้น มันจะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ เมื่อเราติดตามพิจารณาดูธรรมชาติของใจอยู่บ่อยๆก็จะค่อยๆเข้าใจว่าธรรมชาติ ของใจมันเป็นของมันอยู่อย่างนั้น มันจะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้

ปล่อยวางได้จิตใจก็สงบ
   ถ้าเราเห็นอันนี้ชัด เราก็จะทิ้งความคิดความรู้สึกอย่างนั้นได้ ทีนี้ก็ไม่ต้องคิดนั่นคิดนี่อีก คอยแต่บอกตัวเองไว้อย่างเดียวว่า "มันเป็นของมันอย่างนั้นเอง" พอ เข้าใจได้ชัด เห็นแจ้งอย่างนี้แล้ว ทีนี้ก็จะปล่อยอะไรๆได้ทั้งหมด ก็ไม่ใช่ว่าความคิดความรู้สึกมันจะหายไป มันก็ยังอยู่นั่นแหละ แต่มันหมดอำนาจเสียแล้ว
เปรียบก็เหมือนกับเด็กที่ชอบซน เล่นสนุก ทำให้รำคาญ จนเราต้องดุเอา ตีเอา แต่เราก็ต้องเข้าใจว่าธรรมชาติของเด็กก็เป็นอย่างนั้นเอง พอรู้อย่างนี้ เราก็ปล่อยให้เด็กเล่นไปตามเรื่องของเขาความเดือดร้อนรำคาญของเราก็หมดไป มันหมดไปได้อย่างไร ก็เพราะเรายอมรับธรรมชาติของเด็ก ความรู้สึกของเราเปลี่ยน และเรายอมรับธรรมชาติของสิ่งทั้งหลาย เราปล่อยวาง จิตของเราก็มีความสงบเยือกเย็น นี่เรามีความเข้าใจอันถูกต้องแล้ว เป็นสัมมาทิฏฐิ
ถ้ายังไม่มีความเข้าใจที่ถูก ต้อง ยังเป็นมิจฉาทิฏฐิอยู่ แม้จะไปอยู่ในถ้ำลึกมืดสักเท่าใด ใจมันก็ยังยุ่งเหยิงอยู่ ใจจะสงบได้ก็ด้วยความเห็นที่ถูกต้อง เป็นสัมมาทิฏฐิเท่านั้น ทีนี้ก็หมดปัญหาจะต้องแก้เพราะไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น นี่มันเป็นอย่างนี้ เราไม่ชอบมัน เราปล่อยวางมัน เมื่อใดที่มีความรู้สึกเกาะเกี่ยวยึดมั่นถือมั่นเกิดขึ้น เราปล่อยวางทันที เพราะรู้แล้วว่าความรู้สึกอย่างนั้นมันไม่ได้เกิดขึ้นมาเพื่อจะกวนเรา แม้บางทีเราอาจจะคิดอย่างนั้น แต่ความเป็นจริงความรู้สึกนั้นเป็นของมันอย่างนั้นเอง
ถ้าเราปล่อยวางมันเสีย รูปก็เป็นสักแต่ว่ารูป เสียงก็สักแต่ว่าเสียง กลิ่นก็สักแต่ว่ากลิ่น รสก็สักแต่ว่ารส โผฏฐัพพะก็สักแต่ว่าโผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ก็สักแต่ว่าธรรมารมณ์ เปรียบเหมือนน้ำมันกับน้ำท่า ถ้าเราเอาทั้งสองอย่างนี้เทใส่ขวดเดียวกัน มันก็ไม่ปนกัน เพราะธรรมชาติมันต่างกัน เหมือนกับที่คนฉลาดก็ต่างกับคนโง่ พระพุทธเจ้าก็ทรงอยู่กับรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ แต่พระองค์ทรงเป็นพระอรหันต์ พระองค์จึงทรงเห็นสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงสิ่ง "สักว่า" เท่านั้น

ใจก็สักว่าใจ ความคิดก็สักว่าความคิด
   พระองค์ทรงปล่อยวางมันไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ทรงเข้าพระทัยแล้วว่า ใจก็สักว่าใจ ความคิดก็สักว่าความคิด พระองค์ไม่ทรงเอามันมาปนกัน ใจก็สักว่าใจ ความคิดความรู้สึกก็สักว่าความคิด ความรู้สึกปล่อยให้มันป็นเพียงสิ่ง "สักว่า" รูปก็สักว่ารูป เสียงก็สักว่าเสียงความคิดก็สักว่าความคิด จะต้องไปยึดมั่นถือมั่นทำไม ถ้าคิดได้รู้สึกได้อย่างนี้เราก็จะแยกกันได้ ความคิดความรู้สึก (อารมณ์) อยู่ทางหนึ่งใจก็อยู่อีกทางหนึ่ง เหมือนกับน้ำมันกับน้ำท่า อยู่ในขวดเดียวกันแต่มันแยกกันอยู่
      พระพุทธเจ้าและพระอรหันตสาวก ของพระองค์ ก็อยู่ร่วมกับปุถุชนคนธรรมดาที่ไม่ได้รู้ธรรม ท่านไม่ได้เพียงอยู่ร่วมเท่านั้น แต่ท่านยังสอนคนเหล่านั้น ทั้งคนฉลาด คนโง่ ให้รู้จักวิธีที่จะศึกษาธรรมปฏิบัติธรรมและรู้แจ้งในธรรม ท่านสอนได้เพราะท่านได้ปฏิบัติมาเองท่านรู้ว่ามันเป็นเรื่องของใจเท่านั้น เหมือนอย่างที่ได้พูดมานี่แหละ
ดังนั้นการปฏิบัติภาวนานี้อย่า ไปสงสัยมันเลย เราหนีจากบ้านมาบวช ไม่ใช่เพื่อหนีมาอยู่กับความหลงหรืออยู่กับความขลาดความกลัว แต่หนีมาเพื่อฝึกอบรมตัวเอง เพื่อเป็นนายตัวเอง ชนะตัวเองถ้าเราเข้าใจได้อย่างนี้ เราก็จะปฏิบัติธรรมได้ ธรรมะจะแจ่มชัดขึ้นในใจของเรา

ธรรมะมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง
   ผู้ที่เข้าใจธรรมะก็เข้าใจตัวเอง ใครเข้าใจตัวเองก็เข้าใจธรรมะทุกวันนี้ก็เหลือแต่เปลือกของธรรมะเท่านั้น ความเป็นจริงแล้วธรรมะมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง ไม่จำเป็นที่จะต้องหนีไปไหน ถ้าจะหนีก็ให้หนีด้วยความฉลาด ด้วยปัญญา หนีด้วยความชำนิชำนาญ อย่าหนีด้วยความโง่ ถ้าเราต้องการความสงบก็ให้สงบด้วยความฉลาด ด้วยปัญญาเท่านั้นก็พอ
เมื่อใดที่เราเห็นธรรมะ นั่นก็เป็นสัมมาปฏิปทาแล้ว กิเลสก็สักแต่ว่ากิเลส ใจก็สักแต่ว่าใจ เมื่อใดที่เราทิ้งได้ ปล่อยวางได้แยกได้เมื่อนั้นมันก็เป็นเพียงสิ่งสักว่า เป็นเพียงอย่างนี้อย่างนั้นสำหรับเราเท่านั้นเอง เมื่อเราเห็นถูกแล้ว ก็จะมีแต่ความปลอดโปร่ง ความเป็นอิสระตลอดเวลา
     พระพุทธองค์ตรัสว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลายท่านอย่ายึดมั่นในธรรม" ธรรมะคืออะไร คือทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่ไม่ใช่ธรรมะความรักความเกลียดก็เป็นธรรมะ ความสุขความทุกข์ก็เป็นธรรมะความชอบความไม่ชอบก็เป็นธรรมะ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งเล็กน้อยแค่ไหนก็เป็นธรรมะ

ปฏิบัติเพื่อละ อย่าปฏิบัติเพื่อสะสม
   เมื่อเราปฏิบัติธรรมเราเข้าใจอันนี้ เราก็ปล่อยวางได้ ดังนั้นก็ตรงกับคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ว่า ไม่ให้ยึดมั่นถือมั่นในสิ่งใด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในใจเรา ในจิตเรา ในร่างกายของเรา มีแต่ความแปรเปลี่ยนไปทั้งนั้น พระพุทธองค์จึงทรงสอนไม่ให้ยึดมั่นถือมั่นพระองค์ทรงสอนพระสาวกของพระองค์ ให้ปฏิบัติเพื่อละ เพื่อถอนไม่ให้ปฏิบัติเพื่อสะสม
ถ้าเราทำตามคำสอนของพระองค์ เราก็ถูกเท่านั้นแหละ เราอยู่ในทางที่ถูกแล้ว แต่บางทีก็ยังมีความวุ่นวายเหมือนกัน ไม่ใช่คำสอนของพระองค์ทำให้วุ่นวาย กิเลสของเรานั้นแหละที่มันทำให้วุ่นวาย มันมาบังคับความเข้าใจอันถูกต้องเสีย ก็เลยทำให้เราวุ่นวาย
ความจริงการปฏิบัติตามคำสอนของ พระพุทธเจ้านั้น ไม่มีอะไรลำบาก ไม่มีอะไรยุ่งยาก การปฏิบัติตามทางของพระองค์ไม่มีทุกข์เพราะทางของพระองค์คือ "ปล่อยวาง" ให้หมดทุกสิ่งทุกอย่าง
      จุดหมายสูงสุดของการปฏิบัติ ภาวนานั้น ท่านทรงสอนให้"ปล่อยวาง" อย่าแบกถืออะไรให้มันหนัก ทิ้งมันเสีย ความดีก็ทิ้งความถูกต้องก็ทิ้ง คำว่าทิ้งหรือปล่อยวางไม่ใช่ไม่ต้องปฏิบัติ แต่หมายความว่าให้ปฏิบัติ "การละ" "การปล่อยวาง" นั่นแหละ

จงอยู่กับปัจจุบัน อย่าจมอยู่กับอดีต
   พระองค์ทรงสอนให้พิจารณาธรรมทั้งหลาย ที่กายที่ใจของเราธรรมะไม่ได้อยู่ไกลที่ไหน อยู่ที่ตรงนี้ อยู่ที่กายที่ใจของเรานี่แหละดังนั้นนักปฏิบัติต้องปฏิบัติอย่างเข้มแข็ง เอาจริงเอาจังให้ใจมันผ่องใสขึ้น สว่างขึ้น ให้มันเป็นใจอิสระ ทำความดีอะไรแล้วก็ปล่อยมันไป อย่าไปยึดไว้ หรืองดเว้นการทำชั่วได้แล้ว ก็ปล่อยมันไป พระพุทธเจ้าทรงสอนให้อยู่กับปัจจุบันนี้ ที่นี้และเดี๋ยวนี้ ไม่ใช่อยู่กับอดีตหรืออนาคต
คำสอนที่เข้าใจผิดกันมาก แล้วก็ถกเถียงกันมากที่สุด ตามความคิดเห็นของตนก็คือเรื่อง "การปล่อยวาง" หรือ "การทำงานด้วยจิตว่าง" นี่แหละ การพูดอย่างนี้เรียกว่าพูด "ภาษาธรรม" เมื่อเอามาคิดเป็นภาษาโลกมันก็เลยยุ่ง แล้วก็ตีความหมายว่าอย่างนั้น ทำอะไรก็ได้ตามใจชอบละซิ
ความจริงมันหมายความอย่างนี้ อุปมาเหมือนว่าเราแบกก้อนหินหนักอยู่ก้อนหนึ่ง แบกไปก็รู้สึกหนัก แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับมันก็ได้แต่แบกอยู่อย่างนั้นแหละ พอมีใครบอกว่า ให้โยนมันทิ้งเสียซิ ก็มาคิดอีกแหละว่า "เอ...ถ้าเราโยนมันทิ้งไปแล้ว เราก็ไม่มีอะไรเหลือน่ะซิ" ก็เลยแบกอยู่นั่นแหละ ไม่ยอมทิ้ง

ประโยชน์ของการปล่อยวาง
   ถ้าจะมีใครบอกว่า โยนทิ้งไปเถอะ แล้วจะดีอย่างนั้น เป็นประโยชน์อย่างนี้ เราก็ยังไม่ยอมโยนทิ้งอยู่นั่นแหละ เพราะกลัวแต่ว่าจะไม่มีอะไรเหลือ ก็เลยแบกก้อนหินหนักไว้ จนเหนื่อยอ่อนเพลียเต็มที จนแบกไม่ไหวแล้วก็เลยปล่อยมันตกลง ตอนที่ปล่อยมันตกลงนี้แหละก็จะเกิดความรู้เรื่องการปล่อยวางขึ้นมาเลย เราจะรู้สึกเบาสบาย แล้วก็รู้ได้ด้วยตัวเองว่าการแบกก้อนหินนั้นมันหนักเพียงใดแต่ตอนที่เรา แบกอยู่นั้นเราไม่รู้หรอกว่าการปล่อยวางมีประโยชน์เพียงใด
     ดังนั้นถ้ามีใครมาบอกให้ปล่อย วาง คนที่ยังมืดอยู่ก็ไม่รู้ไม่เข้าใจหรอก ก็จะหลับหูหลับตาแบกก้อนหินก้อนนั้นอย่างไม่ยอมปล่อย จนกระทั่งมันหนักจนเหลือที่จะทนนั่นแหละ ถึงจะยอมปล่อย แล้วก็จะรู้สึกได้ด้วยตัวเอง ว่ามันเบามันสบายแค่ไหนที่ปล่อยมันไปได้ต่อมาเราอาจจะไปแบกอะไรอีกก็ได้ แต่ตอนนี้เราพอรู้แล้วว่า ผลของการแบกนั้นเป็นอย่างไร เราก็จะปล่อยมันได้โดยง่ายขึ้น ความเข้าใจในความไร้ประโยชน์ของการแบกหาม และความเบาสบายของการปล่อยวางนี่แหละ คือตัวอย่างที่แสดงถึงการรู้จักตัวเอง
    ความยึดมั่นถือมั่นในตัวของเรา ก็เหมือนก้อนหินหนักก้อนนั้นพอคิดว่าจะปล่อย "ตัวเรา" ก็เกิดความกลัวว่าปล่อยไปแล้วก็จะไม่มีอะไรเหลือ เหมือนกับที่ไม่ยอมปล่อยก้อนหินก้อนนั้น แต่ในที่สุดเมื่อปล่อยมันไปได้ เราก็จะรู้สึกเองถึงความเบาสบายในการที่ไม่ได้ยึดมั่นถือมั่น

การฝึกใจต้องไม่ยึดมั่นถือมั่น
   ในการฝึกใจนี้ เราต้องไม่ยึดมั่นทั้งสรรเสริญ ทั้งนินทา ความต้องการแต่สรรเสริญ และไม่ต้องการนินทานั้น เป็นวิถีทางของโลกแต่แนวทางของพระพุทธเจ้าให้รับสรรเสริญตามเหตุตามปัจจัย ของมัน และก็ให้รับนินทาตามเหตุตามปัจจัยของมันเหมือนกัน เหมือนอย่างกับการเลี้ยงเด็ก บางทีถ้าเราไม่ดุเด็กตลอดเวลา มันก็ดีเหมือนกันผู้ใหญ่บางคนดุมากเกินไป ผู้ใหญ่ที่ฉลาดย่อมรู้จักว่าเมื่อใดควรดุเมื่อใดควรชม
ใจของเราก็เหมือนกัน ใช้ปัญญาเรียนรู้จักใจ ใช้ความฉลาดรักษาใจไว้ แล้วเราก็จะเป็นคนฉลาดที่รู้จักฝึกใจ เมื่อฝึกบ่อยๆมันก็จะสามารถกำจัดทุกข์ได้ ความทุกข์เกิดขึ้นที่ใจนี่เอง มันทำให้ใจสับสนมืดมัว มันเกิดขึ้นที่นี่มันก็ตายที่นี่

ถ้ายึดมั่นเข้าเราก็ถูกกัด
   เรื่องของใจมันเป็นอย่างนี้ บางทีก็คิดดี บางทีก็คิดชั่ว ใจมันหลอกลวง เป็นมายา จงอย่าไว้ใจมัน แต่จงมองเข้าไปที่ใจ มองให้เห็นความเป็นอยู่อย่างนั้นของมัน ยอมรับมันทั้งนั้น ทั้งใจดีใจชั่วเพราะมันเป็นของมันอย่างนั้น ถ้าเราไม่ไปยึดถือมัน มันก็เป็นของมันอยู่แค่นั้น แต่ถ้าเราไปยึดมันเข้า เราก็จะถูกมันกัดเอา แล้วเราก็เป็นทุกข์ ถ้าใจเป็นสัมมาทิฏฐิแล้วก็จะมีแต่ความสงบ จะเป็นสมาธิ จะมีความฉลาด ไม่ว่าจะนั่งหรือจะนอน ก็จะมีแต่ความสงบ ไม่ว่าจะไปไหน ทำอะไรก็จะมีแต่ความสงบ
    วันนี้ท่าน (ภิกษุชาวตะวันตก) ได้พาลูกศิษย์มาฟังธรรม ท่านอาจจะเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง ผมได้พูดเรื่องการปฏิบัติเพื่อให้ท่านเข้าใจได้ง่าย ท่านจะคิดว่าถูกหรือไม่ก็ตาม ก็ขอให้ท่านลองนำไปพิจารณาดู ผมในฐานะอาจารย์องค์หนึ่ง ก็อยู่ในฐานะคล้ายๆกันผมเองก็อยากฟังธรรมเหมือนกัน เพราะไม่ว่าผมจะไปที่ไหน ก็ต้องไปแสดงธรรมให้ผู้อื่นฟัง แต่ตัวเองไม่ได้มีโอกาสฟังเลย คราวนี้ก็ดูท่านพอใจในการฟังธรรมอยู่ เวลาผ่านไปเร็ว เมื่อท่านนั่งฟังอย่างเงียบๆเพราะท่านกำลังกระหายธรรมะ ท่านจึงต้องการฟัง
    เมื่อก่อนนี้ การแสดงธรรมก็เป็นความเพลิดเพลินอย่างหนึ่งแต่ต่อมาความเพลิดเพลินก็ค่อยหาย ไป รู้สึกเหนื่อยและเบื่อ ก็กลับอยากเป็นผู้ฟังบ้าง เพราะเมื่อฟังธรรมจากครูอาจารย์นั้น มันเข้าใจง่ายและมีกำลังใจ แต่เมื่อเราแก่ขึ้น มีความหิวกระหายในธรรมะรสชาติของมันก็ยิ่งเอร็ดอร่อยมากขึ้น
     การเป็นครูอาจารย์ของผู้อื่น นั้น จะต้องเป็นตัวอย่างแก่พระภิกษุอื่นๆ เป็นตัวอย่างแก่ลูกศิษย์ เป็นตัวอย่างแก่ทุกคนฉะนั้นอย่าลืมตนเองแล้วก็อย่าคิดถึงตนเอง ถ้าความคิดอย่างนั้นเกิดขึ้น รีบกำจัดมันเเสีย ถ้าทำได้อย่างนี้ก็จะเป็นผู้ที่รู้จักตัวเอง

ให้รู้สึกตัวทั่วพร้อมอยู่ตลอดเวลา
   วิธีปฏิบัติธรรมมีมากมายเป็นล้านๆวิธี พูดเรื่องการภาวนาไม่มีที่จบ สิ่งที่จะทำให้เกิดความสงสัยมีมากมายหลายอย่าง แต่ให้กวาดมันออกไปเรื่อยๆ แล้วจะไม่เหลือความสงสัย เมื่อเรามีความเข้าใจถูกต้องเช่นนี้ ไม่ว่าจะนั่งหรือจะเดิน ก็มีแต่ความสงบ ความสบายไม่ว่าจะปฏิบัติภาวนาที่ไหน ให้มีความรู้สึกตัวทั่วพร้อม อย่าถือว่าจะปฏิบัติภาวนาแต่เฉพาะขณะนั่งหรือเดินเท่านั้น ทุกสิ่งทุกอย่างทุกหนทุกแห่งเป็นการปฏิบัติได้ทั้งนั้น
ให้รู้สึกตัวทั่วพร้อมอยู่ตลอด เวลา ให้มีสติอยู่ ให้เห็นการเกิดดับของกายและใจ แต่อย่าให้มันมาทำใจให้วุ่นวาย ให้ปล่อยวางมันไป ความรักเกิดขึ้นก็ปล่อยมันไป มันมาจากไหนก็ให้มันกลับไปที่นั่น ความโลภเกิดขึ้นก็ปล่อยมันไป ตามมันไป ตามดูว่ามันอยู่ที่ไหนแล้วตามไปส่งมันให้ถึงที่ อย่าเก็บมันไว้สักอย่าง

ฝึกใจได้ใจจักปราศจากกิเลส
   ถ้าท่านปฏิบัติได้อย่างนี้ ท่านก็จะเหมือนกับบ้านว่าง หรือพูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ นี่คือใจว่าง เป็นใจที่ว่างและอิสระจากกิเลส ความชั่วทั้งหลาย เราเรียกว่าใจว่าง แต่ไม่ใช่ว่างเหมือนว่าไม่มีอะไร มันว่างจากกิเลส แต่เต็มไปด้วยความฉลาด ด้วยปัญญา ฉะนั้นไม่ว่าจะทำอะไร ก็ทำด้วยปัญญา คิดด้วยปัญญา จะมีแต่ปัญญาเท่านั้น
นี่เป็นคำสอนที่ผมขอมอบให้ใน วันนี้ ถ้าการฟังธรรมทำให้ใจท่านสงบ ก็ดีแล้ว ไม่จำเป็นต้องจดจำอะไร บางท่านอาจจะไม่เชื่อ ถ้าเราทำใจให้สงบ ฟังแล้วก็ไม่ให้ผ่านไป แต่นำมาพิจารณาอยู่เรื่อยๆอย่างนี้ เราก็เหมือนเครื่องบันทึกเสียง เมื่อเรา "เปิด" มัน มันก็อยู่ตรงนั้น อย่ากลัวว่าจะไม่มีอะไร เมื่อใดที่ท่านเปิดเครื่องบันทึกเสียงของท่าน ทุกอย่างก็อยู่ในนั้น
       ขอมอบธรรมะนี้ต่อพระภิกษุทุกรูปและต่อทุกคน บางท่านอาจจะรู้ภาษาไทยเพียงเล็กน้อย แต่ก็ไม่เป็นไร ให้ท่านเรียนภาษาธรรมเถิด เท่านี้ก็ดีเพียงพอแล้ว

ที่มา: http://www.watnongpahpong.org/ebooks/chahthai/The_Training_of_the_Heart.php

 

 ลำนำธรรมยามเช้า จาก ท่านหลวงพ่อชา เป็นลำนำธรรมเตือนสติตน ให้เห็นถูก ทำถูกปฏิบัติเพื่อความลดละ ว่าง วาง ขอมอบเป็นของขวัญให้กับทุกๆคน ทุกๆ ท่าน รวมทั้งตัวเองด้วย เพื่อเป็นสิริมงคลและปฐมบทต้นในการพัฒนาตนเองต้อนรับปีใหม่....เจริญในธรรมทุกท่านครับ

            พิณ คืนเพ็ญ

คมคิดคน...ยากที่จะเดา

บันทึกที่ได้เขียนขีด ของคน คนหนึ่ง
มันเกิดจาก จิตที่คิดปรุงแต่งผ่านมุมเล็กๆ มุมหนึ่งของคน คนนั้น
บางทีอาศัยเหตุและผล เป็นทุนรอน
บางทีอาศัยอารมณ์ ความรู้สึกล้วนๆ เป็นวัตถุดิบ
บางทีก็ผสานกันอย่างกลมกล่อม
บางทีก็ผสมอย่างใด อย่างหนึ่ง มากน้อยปนกันไป
มันจึงเป็นการยาก
ยากที่เราจะเข้าใจรากเหง้าความคิดที่แท้จริง จากข้อเขียนเหล่านั้นได้
มันจึงหยาบและกระด้างเกินไป ที่จะใส่ความรู้สึก เหตุและผลของตัวเรา สำทับลงไปในงานเขียนนั้น
สิ่งที่ทำได้ คงเป็นเพียงการอนุมาน ความเข้าใจอย่างหลวมๆ
อนุมานความเข้าใจ จึงเป็นได้เพียงข้อสรุปบางส่วน
ข้อสรุปบางส่วน จึงเป็นเพียงส่วนหนึ่งของทั้งหมด
ข้อสรุปทั้งหมด ก็ยังอาจเป็นเพียงส่วนหนึ่งของความจริง
ความจริงจากรากเหง้าความคิด
ความจริงจากเจตจำนงของคน คนนั้น

กระนั้นแล้ว...อย่าได้สรุปอะไรจากงานเขียน หรือพฤติกรรมบางสิ่งที่ได้เห็น
เหลือมุมเล็กๆ ไว้สำหรับความจริงจากรากเหง้าของเขาบ้าง
ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็เพื่อเปิดพื้นที่ มุมมองใหม่ๆ ในตัวเราให้เพิ่มมากขึ้น
อย่างน้อยก็จะได้มีทุนรอนเขียนขีดเชิงสร้างสรรค์ต่อไป


พิณ คืนเพ็ญ
   แม่ลิด

นอกราชการ

ทำราชการ พิธีการ พาลคร่ำเคร่ง
กระเตื้องกระเตง ตามระบอบ กรอบวิถี
คิดต่างใหม่ เดินเฉไฉ ได้เข้าที
ถูกจับตี ตราวอก นอกทางเทียว
มัวแต่เดิน ตามทาง เลียนรอยเท้า
ลอกรอยก้าว ดุ่มเดิน เพลินลืมเหลียว
ค้นทางใหม่ แหกคอก เด่นโดดเดียว
แม้นจักเปลี่ยว แต่เปรื่องปราชญ์ ฉลาดคน
  

ประชุมยกระดับผลสัมฤทธิ์แบบก้าวกระโดด
               พิณ คืนเพ็ญ

สรรสาระ@สาละวิน

โรงเรียนบ้านแม่ลิด ร่วมกับภาควิชาวิศวกรรมไฟฟ้าและคอมพิวเตอร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ ได้จัดโครงการ สรรสาระ@สาละวิน ขึ้นที่โรงเรียนบ้านแม่ลิด ระหว่าง 1-8 ธันวาคม 2555 โดยมีวัตถุประสงค์ เพื่อเป็นลานเรียนรู้ประสบการณ์ แก่นักศึกษา นักเรียน และชุมชน ภายในงานมีกิจกรรม เช่น ถวายเทียนชัยมงคลแด่องค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว อบรมหุ่นยนต์ ฐานวิทยาศาสตร์ อบรมคอมพิวเตอร์ อบรมปฏิบัิติการไฟฟ้า ปรับปรุงและติดตั้งระบบสาธารณูปการ  ทัศนาจรเรียนรู้ชุมชน ฯลฯ มีรายละเอียดดังนี้

http://www.dailynews.co.th/thailand/170600
http://www.kmutnb.ac.th/news_detail.php?kmutnb=dHh0Tm89VG1wQk13PT0mY2F0ZT1UVkU5UFE9PSZiYWNrPVltMVdNMk41TlhkaFNFRTkmcGFnZT1UVkU5UFE9PQ%3D%3D

แม่สวรรค์น้อย

ธารน้ำใส ไหลตรอก ซอกหินผา
เสียงซ่านซ่า แตกฟอง ละอองขาว
ดุจเมฆหมอก หยอกล้อ มวลหมู่ดาว
แสงต้องพราว ระยิบยับ วับแพรวพรรณ

ถามน้ำว่า เจ้ามา จากหนไหน
จากภูสูง ดอยไกล ใช่ไหมนั่น
จากตาน้ำ ผุดโผล่ป่า ครึ้มเครือวัลย์
ฤาจากใจ ผาตรอมกลั้น กลั่นน้ำตา




       

     










            น้ำตกแม่สวรรค์น้อย
        หลังค่าย สรรสาระ@สาละวิน
นำคณะน้องๆ นักศึกษาเที่ยวทัศน์ชมไพรและสายน้ำ
                 พิณ คืนเพ็ญ
                 9 ธันวา 55

หมอกอ่อนอุ่นกับอาคารเติมฝันเพื่อวันใส ของพี่น้องแพนดอร่า

ท่านประทาน หาดยาว รอง ผอ.สพป.มส.2 มอบอนุโมทนาบัตร แก่ คุณวินิตย์ วาปี ผู้แทนบริษัทแพนดอร่า โพรดักชั่น ในโอกาสมอบเครื่องปั่นไฟฟ้าแก่ โรงเรียนบ้านเครอะบอ อ.สบเมย

บริเวณสถานที่ก่อสร้างอาคารเรียน เติมฝันวันใส ของโรงเรียนบ้านห้วยวอก อ.สบเมย ภายใต้การสนับสนุนของ บริษัทแพนดอร่า โพรดักชั่น จำกัด

ท่านเจ้าคณะอำเภอพุทธมณฑล และเจ้าอาวาสวัดไร่ขิง อ.สามพราน เป็นประธานสงฆ์ วางศิลาฤกษ์อาคารเรียนโรงเรียนบ้านห้วยวอก อ.สบเมย

พี่ปุ๊ (วินิตย์ วาปี) ผู้แทนบริษัทแพนดอร่า ร่วมวางศิลาฤกษ์อาคารเรียน ถือเป็นผู้ที่มีส่วนสำคัญ ในการวางศิลาฤกษ์แห่งความดี
ในหัวใจของคนดอยไกล อย่างพวกเรา ให้สร้างสรรค์สิ่งดีงามแก่เด็กน้อยผู้ด้อยโอกาส

ร่วมถ่ายรูปกับท่านเจ้าคณะอำเภอพุทธมณฑล ท่านรองฯประทาน พี่น้องผู้บริหาร ใน สพป.แม่ฮ่องสอน 2

อรุณแสงแต่งฟ้า เพลาเช้า
แดดอาบเงาข้าวโพดไร่ ไล้เหลี่ยมผา
หมอกอ่อนอุ่น ละมุนพริ้งอิงอุรา
เยือกเย็นตา งามคุณค่า ภาษา ดอย

แดดอ่อน อ้อนหมอกยามเช้า บนทางภูเขา สู่โรงเรียนบ้านห้วยวอก

ทะเลหมอกยามเช้า อาบไล้เทือกภู ดูแล้วอ่อนโยน เยือกเย็น มีความสุขสงบลึกๆ อย่างบอกไม่ถูก

บัวงามวัดแม่ปาง

ห้วยผึ้งใหม่

  









ห้วยผึ้งใหม่ อบอุ่นใจ ได้มาเยี่ยม
ดอยผาเปี่ยม หมอกเหมยลมเชยผิว
ครูผู้สร้าง สู้งาน บนเทือกทิว
เพื่อพลิกพริ้ว ปฏิภาณ วิญญาณคน
    ขอเป็นหนึ่ง กำลังใจ ให้น้องพี่
มาวันนี้ มาเยี่ยมเยือน อีกคราวหน
ขอเป็นหนึ่ง ดุจมาลัย จากใจตน
คล้องคอคน สันภู กู้แผ่นดินฯ

เยี่ยมโรงเรียนบ้านห้วยผึ้งใหม่ ก่อนเปิดภาคเรียน พ.ย. 55 ก่อนการย้ายกลับของท่านรองฯประทาน หาดยาว

พิณ คืนเพ็ญ

หนาวค่ำ

   เย็นย่ำ มืดมิด เยือกลมหนาว
ดาวเลือน ลับเงา ฟ้าฉ่ำฝน
บัวตอง ต้องฟ้า โรยลมบน
ริ้วกลีบเหลือง ดอกร่วงหล่น
นอนพื้น เมื่อหนาวเยือน
 

         พิณ คืนเพ็ญ
         ฟ้าหนาวฝน
          19 พ.ย.55

ความจริงของเวลา

หลายคน...ฝากความหวังไว้กับพรุ่งนี้
หลายคน...จ่อมจมอยู่กับวันวาน อยากให้ความสุขที่เลยผ่าน ย้อนคืนมาใหม่
หลายคน...มีิเงินร้อย เงินพัน ก็อยากได้เงินแสน
หลายคน...มีกระท่อม ก็อยากได้ คฤหาสน์ใหญ่ไว้นอนตากอากาศ หรือตีพุง
หลายคน...มีหน้าที่ ตำแหน่ง ก็อยากจะมีให้สูงยิ่งๆ ขึ้นไป
บางคน  ...ไม่ได้คิด
ผมเอง   ...ก็ไม่ได้คิด ไม่ได้คิด แม้ในมุมง่ายๆ ของเวลา แต่มีความสำคัญยิ่งว่า
  "ทุกคน...เหลือเวลาชีวิต น้อยลงทุกที"


          พิณ คืนเพ็ญ
               

ป้อน..คำถาม

พ่อ : เมนูเด็ด อร่อยมาก
ลูก : อาไร
พ่อ : เกี๊ยวต้มยำ พิเศษ มีผักเยอะด้วย
ลูก : ผักไร
พ่อ : ผักบุ้ง ถั่วงอก หอม
ลูก : กินทำไม
พ่อ : กินผัก จะทำให้ผิวสวยและตาหวาน
ลูก : ผักบุ้ง?
พ่อ : ช่ายยย ...หม่ำเร้ววว

ลูกสาวหยิบช้อนตักผัก แล้วพูดว่า...

ลูก : มา ลูกจะป้อนพ่อ
พ่อ : ป้อนผักไร
ลูก : ผักบุ้ง
พ่อ : พ่อกินแล้ว ลูกกินเถอะ
ลูก : กินเมื่อไร
พ่อ : เมื่อกี้เนี่ย
ลูก : อ้าว หรอ...
พ่อ : ทำไมเหรอคะ
ลูก : ไ่ม่เห็นพ่อ ตาหวานเลย
พ่อ : .........เออ...น่าน....

                 พิณ คืนเพ็ญ
ป้อนข้าวลูกตอนเช้า เจอลูกป้อนคำถามกลับ

ดึกฮำฮอน

ดึกแล้ว เมฆาเคลื่อน       

ลมเย็นเยือน ใบกล้วยไหว

ดาวเต่า เลยหัวไกล       

ดาวช้างใหญ่ ปล่อยงวงลา

ฟ้ามืด จางแสงส่อง        

น้ำค้างต้อง ยอดหญ้าหนา

หมอกหนาว พราวล่วงฟ้า  

เปียกขนตา เยือกเสียด ใจ

นกฮูก กรูกกรูกร้อง              

ฟานโขกก้อง กังวานไพร

ดื่นดึก เดี่ยวเดียวดาย      

พิณกรีดสาย ลายฮ่ำฮอน

     
       พิณ คืนเพ็ญ
     ยอดดอยแม่ลิดหลวง
         ก่อนปิดเทอม


     

เติมต้นเก่า

เก่าตาย มีใหม่เสริม เติมต้นเก่า
คนแก่เฒ่า ล้มหาย ได้ลูกหลาน
"อุดม อินทร"* เกษียณสิ้น วันวัยงาน
สร้างลูกบ้าน "คงพิสิษฐ์"* ชิดทดแทน

ชีวิตจริง คนเรา ก็เท่านี้
ใช่จักมี จีรัง นั่งยึดแท่น
วันนี้มี วันหน้าไป ไกลต่างแดน
ล้วนเปล่าแปน หายหนี ไม่จีรัง

แล้วจะเอา อะไรนัก หนอสูเจ้า
รู้ไหมเล่า ก็เท่านี้ ที่ปลูกฝัง
เก่าตายไป ใหม่แทน ทุกที่ทาง
จิตต้องว่าง วางเว้น เห็นใน ธรรม


       พิณ คืนเพ็ญ
*กรณีวิทยากรอบรมเรื่องกฎหมายฯ ณ บ้านไม้แดง แม่สะเรียง ซึ่งวิทยากรเกษียณอายุราชการพอดี คือ ท่านอุดม อินทรเวชวิไล และมีท่าน คงพิศิษฐ์ ไชยวงศ์ เป็นทีมงานและมาร่วมเป็นวิทยากร ด้วย

สุขสว่าง

สุขสว่าง สร้างสุข ให้สว่าง
วางแนวทาง พัฒนา การศึกษา
อบรมจิต หมั่นพินิจ พิจารณา
เก็บคุณค่า ห้าห้อง ชีวิตคน
ชีวิตคน หนึ่งคน พิจห้าห้อง
หมั่นไตร่ตรอง ลองฝึก ตรึกเหตุผล
สร้างนิสัย ใส่ใจ ในกมล
บ่มเติมตน ให้เต็มคน เปี่ยมล้นธรรม
      

หมอกเช้า เงาน้ำ และความสงบภายใน

.............สู่หนไหน.................

        พิณ คืนเพ็ญ
          เที่ยงวัน
สวนสุขสว่าง เชียงใหม่

ใหญ่-น้อยเป็น

เป็นผู้ใหญ่ ใหญ่ให้เป็น เช่นผู้ใหญ่
ใช่คือใช่ ไม่คือไม่ ได้เหมาะสม
อ่อนอ่อนนอก แข็งภายใน ใจมั่นคง
จิตดำรง คงแน่วมั่น หมั่นภาวนา

เป็นผู้น้อย คอยเป็นเช่นผู้น้อย
ใจอ่อนช้อย อ่อนโยน ฝนศึกษา
ฆ่ากิเลส ในใจ ให้มรณา
จิตสูงค่า ใหญ่น้อยเป็น เห็นในธรรม

         พิณ คืนเพ็ญ
 ยามเช้าอากาศเย็นสบาย
        สวนสุขสว่าง

อย่า

อย่าชื่นชมคนผิด

อย่าคิดเอาแต่ได้

อย่าใส่ร้ายคนดี

อย่ากล่าววจีมุสา

อย่านินทาพระเจ้า

อย่าขลาดเขลาเมื่อมีทุกข์

อย่าสุขจนลืมตัว

อย่าเกรงกลัวงานหนัก

อย่าพิทักษ์พาลชน

อย่าลืมตน.... เมื่อมั่งมี

     ครับ บทสุภาษิต ดังกล่าว ผมได้มาจากฝาผนังห้องน้ำ โรงเรียนในกลุ่ม แก่้งจันทร์โมเดล จังหวัดเลย คราวไปศึกษาดูงาน เมื่อเดือนที่ผ่านมา...ไม่รู้ดอกว่าใครเขียน รู้แต่ว่าเขาเขียนไว้ได้ดี...

      เขาบอกอย่า ...อย่าทำโน่น อย่าทำนี่ เป็นวลีข้อห้าม ห้ามคิด ห้ามพูด ห้ามทำ ในสิ่งที่ไม่ดีทั้งหลาย เห็นแล้วชอบใจ ผมจึงอยากบันทึกไว้เตือน ตน คนเราพอมีหน้าที่การงาน มีภาระความรับผิดชอบ มีอำนาจ วาสนา ยศฐาบันดาศักดิ์ หรือมีหัวโขนสวมใส่ ก็มักมัวเมา หลงลืม และขาดสติ ขาดสติในการพิจารณาตนเองอย่างถ่องแท้ หลงอยู่ในวังวนของอำนาจกิเลส  จึงเป็นเหตุให้อารมณ์ขุ่นมัว หาก ไม่ยั้งคิด และเพ่งพิจในคำว่า อย่า.... ก็จะนำพาจ่อมจมสู่ กองทุกข์ ได้

     โอ...ตนเตือนตน ตั้งตน มีสติ
อย่าหลงริ ชิมลอง กองโลภหลง
อย่ามักใหญ่ ใฝ่ได้ ดั่งจำนง
อย่ายิ้มยง หลงในรัก ปักใจมัว

     ได้อะไร ได้ให้เป็น ไม่เห็นทุกข์
อิ่มอะไร อิ่มให้สุข อย่าทุกข์หัว
อยากอะไร สติตาม เป็นเงาตัว
พิจให้ทั่ว เห็นให้ซึ้ง ถึง แก่นธรรม....
                 
                    พิณ คืนเพ็ญ
                เช้าแดดอุ่น...แม่ลิด

แด่เจ้าจันผา

จันผาเอย จงบานใบ ให้เขียวเด่น

เจ้าจงเป็น เส้นใย ลูบไล้ผา

โอบหินแกร่ง แข็งทู่ ภูศิลา

เยือกเย็นตา อ่อนนอก กลับแข็งใน

จันผาเอย จงยืนต้น บนภูแล้ง

หยัดรากแทง อุปสรรค ปักไศล

ก่อกำเนิด บนพื้นฐาน กันดารไพร

สร้างงานใหญ่ จุดไฟ ปัญญาคน

จันผาเอย เจ้าจงเป็น เช่นจันผา

ผ่านเวลา ผ่านแดด สิบแปดฝน

ผ่านลมร้อน ผ่านหมอกหม่น ทุกข์ตรอมตรม

ผ่านร้อยขม พันขื่น ยิ่งชื่นบาน

ผ่านร้อยขม พันขื่น ยิ่งบานใบ....

...........................................................

เกริ่นนำในวารสารจันผาสาร โรงเรียนบ้านแม่ลิด 
        จันผา เป็นสัญลักษณ์ของการหยัดยืน อดทนต่อสภาพแวดล้อมที่ยากลำบาก ท่ามกลางภูผาสูงชัน คือข้อจำกัดของการดำรงเผ่าพันธุ์ของ สิ่งมีชีวิตหลายชนิด แต่นั่น ไม่ใช่ จันผา  เพราะจันผา สามารถปรับตัว ต่อสู้ และเรียนรู้ที่จะอยู่กับสภาพเช่นนั้นให้ได้ มันเป็นเสมือนนัยบางอย่าง ให้เราพิจารณาเห็นในธรรมว่า คนเราต้องเรียนรู้ที่จะดำรงตนอยู่ให้ได้ ในทุกสภาพ เพื่อเข้าถึงสัจธรรม เพราะด่านท้ายสุด ที่มนุษย์ผ่านยากที่สุด ไม่ใช่แดด ลม ฝน หรือปัจจัยภายนอก แต่กลับเป็นสิ่งที่อยู่ภายในตัวเรา นั่นคือ จิต ยิ่งสามารถเรียนรู้ธรรมชาติของจิต อย่างรู้เท่าทัน ได้มากเท่าใด ก็นับวันที่ชีวิตของเรา จะยิ่งเบิกบาน ได้มากเท่านั้น 
      จันผาสาร  มิได้หวังโดดเด่น โลดแล่นในโลกของวรรณกรรม หรือไล่ล่าอามิสสิ่งใด แต่หวังเพียงให้ได้ทำหน้าที่สื่อสาร และกระตุ้นให้คุณได้อ่านมากกว่า สิ่งที่เราได้เขียน  ก็ถือว่า วารสารเล่มนี้ ได้ทำหน้าที่ของมันอย่างดีที่สุดแล้ว

พิณ คืนเพ็ญ
8 ตุลา 55