ตกผลึก ตะกอนอาวรณ์เหงา
โดดเดี่ยว เปลี่ยวกายก่ายกอดเงา
...โบยบิน สู่หนใด หนอใจเอ๋ย
ลิ่วล่อง เลิงเลย เย้ยผกผิน
คร่ำครวญ หวนไห้ ไป่สิ้น
เจ็บจนเหงา....ไม่อยากยิน เสียงร้องไห้...ของหัวใจ
พิณ คืนเพ็ญ
กลางกรกฎาห้าห้า
เย็นฝนพรำ ดอยแม่ลิด
"เวทีนี้ มีไว้เพื่อบันทึกและบอกเล่าเรื่องราวของคนสันภู ซึ่งเป็นเสมือนยุ้งข้าว คอยเก็บผลผลิตของฤดูกาลแห่งชีวิต ทั้งของตนและคนแรมทาง เป็นมุมเล็กๆมุมหนึ่งในครัวอักษรา แบ่งปันบางอย่าง ให้ได้อ่านคิดคุย มิได้ โดดเด่นดังดี อะไรดอก แค่ได้บอก เชื้อชวน ให้ขบบ้าง ก็เท่านั้น เพราะเชื่อว่า ถ้ายุ้งข้าวนี้ ทำให้คนได้อ่าน มากกว่าสิ่งที่ได้เขียน ก็คิดว่า ได้ทำหน้าที่อย่างยิ่งใหญ่แล้ว ก่อนที่ ถ้อยคำแห่งการพลัดพรากจะผุดเปล่ง ก่อนบทเพลงสุดท้ายแห่งชีวิตจะบรรเลง ตามกฎธรรมดา ก็เท่านั้น"
วันอังคารที่ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2555
เหงา
...จ่อมจม ดำดิ่งในห้วงลึก
ตกผลึก ตะกอนอาวรณ์เหงา
โดดเดี่ยว เปลี่ยวกายก่ายกอดเงา
...โบยบิน สู่หนใด หนอใจเอ๋ย
ลิ่วล่อง เลิงเลย เย้ยผกผิน
คร่ำครวญ หวนไห้ ไป่สิ้น
เจ็บจนเหงา....ไม่อยากยิน เสียงร้องไห้...ของหัวใจ
พิณ คืนเพ็ญ
กลางกรกฎาห้าห้า
เย็นฝนพรำ ดอยแม่ลิด
ตกผลึก ตะกอนอาวรณ์เหงา
โดดเดี่ยว เปลี่ยวกายก่ายกอดเงา
...โบยบิน สู่หนใด หนอใจเอ๋ย
ลิ่วล่อง เลิงเลย เย้ยผกผิน
คร่ำครวญ หวนไห้ ไป่สิ้น
เจ็บจนเหงา....ไม่อยากยิน เสียงร้องไห้...ของหัวใจ
พิณ คืนเพ็ญ
กลางกรกฎาห้าห้า
เย็นฝนพรำ ดอยแม่ลิด
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)