บทกวีความรัก

บทกวีความรัก - อ. เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
http://player.soundcloud.com/player.swf?url=http%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fnattapong%2Fc-fakepath-03
"ความรัก"
ความรักไม่ต้องการแค่วันเดียว
ความรักไม่ต้องเกี่ยวกับวันไหน
ความรักไม่ต้องมีเวลาใด
ความรักไม่ต้องใช้ให้ใครชี้

ความรักไม่ต้องมีข้อวิจารณ์
ความรักไม่ต้องการการกดขี่
ความรักไม่ต้องให้ใครตราตี
ความรักไม่ต้องมีเส้นพรมแดน

ความรักไม่ต้องรอข้อพิสูจน์
ความรักไม่ต้องพูดตามแบบแผน
ความรักไม่ต้องการสิ่งตอบแทน
ความรักไม่ต้องแค่นหัวใจคน

ความรักไม่ต้องการการเป็นต่อ
ความรักไม่ต้องรอขอเหตุผล
ความรักไม่ต้องย้ำความมีจน
ความรักไม่ต้องทนที่จะรัก

ความรักคือหัวใจให้แก่กัน
ความรักคือนิรันดร์มั่นสมัคร
ความรักคือศรัทธาสามิภักดิ์
ความรักคือความประจักษ์ในใจเรา

ความรักคือนิยายไร้นิยาม
ความรักคือความงามใช่ความเขลา
ความรักคือหมอกควันอันบางเบา
ความรักคือการเฝ้าเข้าใจกัน

ความรักคือสำเนียงเสียงปลอบปลุก
ความรักคือความทุกข์และสุขสันต์
ความรักคือเสน่ห์หาสารพัน
ความรักคือความฝันอันตราตรู

ความรักคือศิลปะของหัวใจ
ความรักคือสายใยโยงใจอยู่
ความรักคือการให้ไม่หมายรู้
ความรักคือใจผู้รู้ค่ารัก

ใบศรี
เหมือนไข่มุกเมื่อหล่นบนจานหยก
วณิพกพ่ายสิ้นเพียงยินเสียง
มธุรสโอษฐ์ฉะอ้อนประอรเอียง
ดาลเผดียงดาเรศเนตรอนงค์

รอยลักยิ้มริมแก้มเมื่อแย้มยิ้ม
พิศยิ่งพิมพ์ใจพึงตะลึงหลง
ช้อนชะม้ายชายมาพาพะวง
อยากผจงจุมพิตสนิทนวล

เกล้ากระหวัดรัดเกี้ยวเกลียวเกศแก้ว
รอยไรแนวเนียนระดับรับถี่ถ้วน
เจ้าปักปิ่นปัทมาค่าเคียงควร
ชดช้อยชวนเชยหวังระวังแวง

เทียบทุกคำที่เขียนคือเทียนไข
ผู้เผาไหม้ตัวเองเพื่อเปล่งแสง
ยิ่งค่าความงามเทิดเจิดแจรง
ยิ่งเสียดแทงหัทยางค์ให้ร้างเลย

อย่าให้เหมือนใบศรีที่เบิกขวัญ
พอเสร็จพลันเป็นใบตองนะน้องเอ๋ย
ถนอมหน่อยอย่าลอยร้างไปอย่างเคย
เก็บไว้เชยเมื่อช้ำเช็ดน้ำตา

บนลานอโศก
หยาดน้ำแก้วกลอกกลิ้งกิ่งอโศก
โลกทั้งโลกลอยระหว่างความว่างเปล่า
มีความรื่นร่มเย็นแผ่เป็นเงา
ลมแผ่วเบาบอกลำนำคำกวี

เราพบกันฝันไกลในความรัก
เริ่มรู้จักซึ้งใจในทุกที่
มีแต่เรามิมีใครในที่นี้
ใบไม้สีสดสวยโบกอวยชัย

อยากให้รู้ว่ารักสักเท่าฟ้า
หมดภาษาจะพิสูจน์พูดรักได้
เต็มอยู่ในความว่างกว้างและไกล
คือหัวใจสองดวงห่วงหากัน

หลับตาเถิดที่รักเพื่อพักผ่อน
ฟังเพลงกลอนพี่กล่อมถนอมขวัญ
ใจระงับรับใจในจำนรรจ์
ต่างแพรพันผูกใจห่มให้นอน

โอ้ดอกเอ๋ยดอกโศกตกจากต้น
เปียกน้ำฝนปนทรายปลายเกษร
โศกสำนึกหนาวกมลคนสัญจร
นกขมิ้นเหลืองอ่อนจะร่อนลง

เมตตาแล้วแก้วตาอย่าทิ้งทอด
ช่วยให้รอดอย่าปล่อยบินลอยหลง
จะหุบปีกหุบปากฝากใจปลง
ขอเกาะกรงแก้วกมลไปจนตาย

งามเอยงามนัก
แฉล้มพักตร์ผ่องเหมือนเมื่อเดือนฉาย
งามตาค้อนคมเยื้องชำเลืองชาย
ลักยิ้มอายแอบยิ้มงามนิ่มนวล

จะห่างไกลไปนิดก็คิดถึง
ครั้นดื้อดึงโดยใจก็ไห้หวล
ถนอมงามน้ำใจควรไม่ควร
ให้ปั่นป่วนทั่วทุกยามนะความรัก

ผีเสื้อทิพย์พริบพร้อยลอยแตะแต้ม
เผยอแย้มยิ้มละไมใจประจักษ์
ทุกก้านกิ่งมิ่งไม้เหมือนทายทัก
ร้อยสลักใจเราให้เฝ้ารอ

ฝันถึงดอกบัวแดงแฝงผึ้งภู่
คล้ายพี่อยู่เป็นเพื่อนในเรือนหอ
ชื่นเสน่ห์เกษรอ่อนละออ
โอ้ละหนอหนาวนักเอารักอิง

ในห้วงความคิดถึงซึ่งเงียบเหงา
ใจสองเราเลื่อนลอยอย่างอ้อยอิ่ง
คอยคืนวันฝันเห็นจะเป็นจริง
โลกหยุดนิ่งในสนิทแนบนิทรา

ร่มอโศกสดใสในความฝัน
ร่มนิรันดร์ลานสวาทปรารถนา
ร่มลำธารสีเทาเจ้าพระยา
และร่มอาณาจักรความรักเรา.

อ.เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
.........................................

 

ขอบพระคุณบทกวีที่ทรงคุณค่า และจารจดนิยามแห่งความรักไว้อย่างลึกซึ้ง ครอบคลุม และอ่อนหวานยิ่งนัก ขอคารวะด้วยใจจริง

 

พิณ คืนเพ็ญ

 

สวรรค์

           เช้าวันหยุด ที่สุดแสนผ่อนคลาย ขณะคุณพ่อกำลังทอดน่องความคิด พร้อมๆกับหยาดพรมความฉ่ำชุ่มแก่มวลไม้ดอก ลูกสาววัยกระเปี๊ยก ก็วิ่งหน้าตื่นตาตั้ง ตะโกนด้วยเสียงอันดัง เป็นใบเบิกทาง...
ลูก : พ่อจ๋า ๆ นางฟ้ากับเทวดาน้อย มีจริงๆ ด้วย
ผู้เป็นพ่อฉงน แต่ก็ตั้งหลักพิจ พร้อมรำพึงท่ามสายลมเรียบเฉื่อยของเช้าอันอ่อนนุ่ม
อืมมม...จะมาไม้ไหนอีกหนอ
พ่อ : นางฟ้า เทวดา อะไรเหรอลูก
ลูก : ก็โอวันตินไง (เจ้าลูกหมาตัวน้อย คุณตาของเธอนำไปฝังใต้ต้นขนุน เมื่อเดือนก่อน) ตอนนี้ไปอยู่สวรรค์กับนางฟ้าเทวดาน้อยแล้ว
พ่อ : ลูกรู้ได้ยังไง
ลูก : ก็ในดินไม่มีโอวันตินแล้ว แสดงว่าไปอยู่สวรรค์แล้ว
พ่อ : เหรอ
ลูก: ค่ะ แล้วพ่ออยากไปสวรรค์ไหม
พ่อหยุดคิดนิดนึง พร้อมพยักหน้าต่างคำตอบ
ลูก : พ่ออยากเห็นนางฟ้าเทวดาน้อยไหม
พ่อหงึกหงักอีกครั้ง
ลูก : ถ้าอยากไปสวรรค์ ต้องรักษาศีล ศีลจะทำให้ไปสวรรค์ค่ะ
พ่อ: ........อืมมมม...... ก่อนหงึกหงักอีกครั้ง

       พิณ คืนเพ็ญ