คล้ายๆ

....คล้าย ๆ ดั่งลมหนาว ปลายฝน .........ได้มาเยือน

เด็กชายพเนจร จึงนอนคุดคู้ ซ่อนซุกมือน้อย ไว้ขาหนีบ

....คล้าย ๆ ดั่งหมอกเหมย ต้นหนาว ........ได้มาถึง

ป่าสน จึงยืนต้น แตกใบเส้น เล่นล้อลมหนาว หมอกขาวโพลน

.....คล้าย ๆ ความอุ่นไอ จากฟืนไฟ.........ได้แผ่ถึง

ขี่เกี้ยมน้อย จึงร่นตัว คืบคลาน เข้าอุ่นอิง

....มิใช่เพราะความคล้าย นี่หรอก รึ?

บทกวีเก่าๆ ของวันวาน จึงถูกเปิดอ่าน ข้างจอกสุรา

จอกแล้ว จอกเล่า

....มิใช่เพราะความคล้าย นี่หรอก รึ?

ความรู้สึกเดิมๆของวันเก่าๆ จึงได้หวนมาซ้ำวนระลอกแล้วระลอกเล่า

..แปลกหนอ แม้ฤดูกาลชีวิตจะเลยผ่าน

แต่....เด็กน้อย ก็มิอาจหนีจากความหนาวเหน็บ ได้พ้น

สนต้น ยังคงร่ายใบ หวีดหวิว อ้อนหมอกรัญจวน

ขี้เกี้ยม ยังคง ถวิลหา ไฟฟืนไว้ อุ่นอิง

ช่างแปลกยิ่งหนอ....แม้มีความจริงอันเจ็บปวด

ทุกชีวิตต่างว่ายวนอยู่ใน ความคล้าย แม้กระทั่ง คล้ายๆว่าจะสุข ....ก็ตาม
..........................................................

พิณ คืนเพ็ญ

ไอยราวดี ริมน้ำปิงเมืองตาก

เดินทางคลอเคล้าลมหนาวและเหมยหมอก พร้อมๆมิตรภาพ จากมิตรที่พานพบ

*สิ่งมีชีวิต ไม่อาจหลุดพ้น จากสัญชาตญาณดิบของตนได้ ถ้าใจไม่แข็งพอ*