"เวทีนี้ มีไว้เพื่อบันทึกและบอกเล่าเรื่องราวของคนสันภู ซึ่งเป็นเสมือนยุ้งข้าว คอยเก็บผลผลิตของฤดูกาลแห่งชีวิต ทั้งของตนและคนแรมทาง เป็นมุมเล็กๆมุมหนึ่งในครัวอักษรา แบ่งปันบางอย่าง ให้ได้อ่านคิดคุย มิได้ โดดเด่นดังดี อะไรดอก แค่ได้บอก เชื้อชวน ให้ขบบ้าง ก็เท่านั้น เพราะเชื่อว่า ถ้ายุ้งข้าวนี้ ทำให้คนได้อ่าน มากกว่าสิ่งที่ได้เขียน ก็คิดว่า ได้ทำหน้าที่อย่างยิ่งใหญ่แล้ว ก่อนที่ ถ้อยคำแห่งการพลัดพรากจะผุดเปล่ง ก่อนบทเพลงสุดท้ายแห่งชีวิตจะบรรเลง ตามกฎธรรมดา ก็เท่านั้น"
วันอังคารที่ 7 มกราคม พ.ศ. 2557
ทันเท่า สุขแล้วมั้ง
ตะวัน...บอกเธอรึเปล่า
เหงา...ใช่มาเพราะแสงแดด
ชะนีป่าที่โผยแผด
ใช่กร้านแดดแล้วจึงโหย
ลม...บอกเธอรึเปล่า
จุฬาว่าวที่ร้าวโรย
สนูสายไห้โอดโอย
ใช่ฟ้าโบยแส้เฆี่ยนตี
มีใคร...บอกเธอรึเปล่า
โลกเราก็เท่านี้
เท่าที่เห็นเท่าที่มี
ทันเท่านี้ สุขแล้วมั้ง...
....พิณ คืนเพ็ญ....
ดื่นดึกคืนเยือกหนาว
หมอกอาบดาวจนขาวโพลน
ภูสูงสุดไกลโพ้น
ใช่กั้นใจให้ไกลเธอ
.....คิดถึงเธอนะลูกสาว...
8 มกรา 57
แม่ลิด
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น