

คณะตัวแทนสำรวจสถานที่สร้างค่าย ขณะมาสำรวจพื้นที่ ณ โรงเรียนบ้านแม่นาจางเหนือ
........................................................
ค่ายสร้าง มทร.ธัญบุรี เปิดค่ายปลายตุลาคม 53
พร้อมๆ กับฝอยฝน ลมหนาวและข้าวไร่เหลือง
งานทุกอย่างถูกแข่งกับเวลา เวลาที่มีจำกัดในการปฎิบัติภารกิจที่ตั้งไว้
.....เราจะทำลานอเนกประสงค์.....
ลานอเนกประสงค์ ที่มีกายเป็นวัสดุ มีจิตเป็นโครงสร้าง มีหยาดเหงื่อแทนเม็ดทราย
มีน้ำใจเป็นตัวประสาน ให้งานเทลานสำเร็จลงได้.....เป็นลานที่สอนให้ทุกคนเรียนรู้ คำว่า ให้
ให้ผู้อื่นก่อนที่จะรับหนึ่ง
ให้โอกาสเรียนรู้กับตนหนึ่ง
ให้ความมุ่งมั่นเป็นเนื้องานหนึ่ง
ให้ความทุ่มเท...จวบฟ้าสางหนึ่ง
เพียงเป้าหมายเดียว คือ ภารกิจที่ตั้งไว้ ต้องแล้วเสร็จก่อนเดินทางกลับ
นับเป็นความอาจหาญ ของหนุ่มสาวรุ่นใหม่ จากกรุงไกล
นับเป็นอหังการ์ของหน่อเนื้อดนุชน ที่ดอยไกล ได้รู้จักและต้อนรับ
นับเป็นผลิใบใหม่ อันงดงามของสังคม ในยามที่ต้องการความร่มเย็นจากแมกไม้
นับเป็นผลผลิตของระบบการศึกษา ที่ทุกคนกำลังหาคำตอบ
การศึกษาเพื่อการอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข
การศึกษาเพื่อการให้สิ่งดีดีแด่ผู้อื่น
การศึกษาเพื่อการพัฒนาร่วมกันอย่างยั่งยืน
การศึกษาเพื่อสร้างคน ให้เป็นคนที่สมบูรณ์
นักศึกษาค่ายพัฒนาสังคม มทร.ธัญบุรี คือคำตอบ
เพราะพวกเขา ตอบคำถาม ผ่านการกระทำตลอดระยะเวลา ที่อยู่ แม่นาจางเหนือ
เพราะพวกเขา ได้แสดงออกในสิ่งที่สังคมฝันถึงและถวิลหา
พวกเขาเห็น และยลยิน เสียงเล็กๆ ของเพื่อนผู้ร่วมเกิดแก่เจ็บตาย
พวกเขา จึงได้รังสรรค์ กิจกรรมดีงามเหล่านี้
จึงไม่แปลกที่ หนุ่มสาวเหล่านี้จะเข้าไปนั่ง ใน หัวใจของมวลชน
จึงไม่แปลกที่ งานตั้งธงไว้ ได้ก่อเกิดเป็นลานที่งดงาม
เป็นลานแห่งการเรียนรู้ เป็นลานประสบการณ์ชีวิต เป็นลานอเนกประสงค์
และเป็นลานอะไรต่อมิอะไร ฯลฯ
.....ตลอดระยะเวลาที่ฝอยฝน ลมหนาว ข้าวไร่เหลืองมาเยือน......
เราเห็น เรารับรู้ เรารับทราบ .....เราซาบซึ้ง
เราเห็น เรารับรู้ เรารับทราบ .....เราซาบซึ้ง
เราชื่นชมและศรัทธาท่าน จากใจจริง
..........นักศึกษาค่ายพัฒนาสังคม มทร.ธัญบุรี.......
จากใจจริงของเรา คนภูเขา
ดอยแม่นาจางเหนือ แม่ลาน้อย แม่ฮ่องสอน
ผมไม่รู้ว่ากาลเวลามันผ่านมานานเท่าไหนแล้ว ขอบคุณที่ย้ำเตือนสติให้คิดถึงกัน วันวานที่แสนเหนื่อยล้า แต่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความสุขและอบอุ่น ผมยังจำมันได้ดี แม้มันจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆของผมและน้องๆเท่านั้น และก็หลายต่อหลายทีี่ที่ฉันไปสัมผัส ฉันก็รักทุกที่ และในที่นี้ ลานอเนกประสงค์ ที่แม่ฮ่องสอน ที่พวกเราทำกันไม่ได้หยุดพัก ไม่ได้หลับนอน ฉันคิดถึงวันนั้น คิดถึงคุณครูและเด็กๆที่นั่น คิดถึงลมหนาวและโอ่งน้ำหน้าต้นไม้ใหญ่หน้าห้องเด็กอนุบาล โรงอาหารที่ผมนั่งทำกับข้าวทุกวัน คิดถึงทุกๆคนที่ิอยู่ด้วยกันจนวันสุดท้าย คิดถึงแล้วน้ำตามันก็ซึมทุกที
ตอบลบ....จงกอดเก็บวันเวลาที่มีความหมายและความทรงจำดีๆเหล่านั้นไว้เถิด อย่างน้อยอาจจะเป็นต้นทุนความสุขทางอารมณ์ของก็เราเป็นได้ หรืออย่างน้อย อาจเป็นแม่เหล็กก้อนเล็กๆ ในการดึงดูดสิ่งดีๆ และงดงามให้เข้ามาสู่ชีวิตของเราอย่างสม่ำเสมอต่อไปในภายหน้าก็เป็นได้ เช่นกัน
ตอบลบ...ขอบคุณทุกคน ขอบคุณทุกน้ำใจและทุกความตั้งใจจริงของน้องๆ ในการสร้างสรรค์งานชิ้นเล็กๆ ชิ้นหนึ่ง งานชิ้นเล็กๆ ที่มีความยิ่งใหญ่เป็นพื้นที่ ยิ่งใหญ่จนยากสุดประมาณ แม้นับดอยกว้างใหญ่แห่งแม่นาจางเหนือ คิดว่าคงไม่พอและไม่สามารถจารจดความยิ่งใหญ่จากน้ำใจอันบริสุทธิ์ของน้องๆ ได้พอเป็นแน่แท้ ...
...มีโอกาส คงได้ร่วมสร้างสรรค์สิ่งเล็กๆ แต่ยิ่งใหญ่ ให้กับแผ่นดินร่วมกันอีกนะครับ
พิณ คืนเพ็ญ