.........8-9 มกราคม 2553 คือห้วงเวลาที่ผมได้มีโอกาสต้อนรับ พี่ๆ น้องๆ จากบริษัท แพนดอร่าโพรดักชั่น กรุงเทพ ซึ่งคณะฯ ได้มาจัดกิจกรรมวันเด็ก มอบสื่อ วัสดุ อุปกรณ์และที่สำคัญได้มามอบ อาคารเติมฝันวันใหม่ เพื่อน้องผู้ห่างไกล ซึ่งเป็นอาคารที่สร้างขึ้น รองรับการมาเรียนของเด็กๆ ในปัจจุบันและจะเพิ่มขึ้นในอนาคต รวมทั้งเป็นโครงสร้างพื้นฐานรองรับการพัฒนาแบบองค์รวมของเราต่อไป นับมูลค่า ตั้งแต่การมาประสานจนถึงวันส่งมอบข้าวของ ทั้งหมดนั้นแล้ว เกือบ 700,000 บาท เห็นจะได้ ในการนี้ มีผู้ใหญ่ใจดี 2 คน เป็นตัวแทนคนดีๆ เกือบ 5,000 คน ของบริษัท นำโดยพี่ปุ๊ และพี่เคน เป็นหัวหน้าคณะการเดินทาง การนัดหมายได้เกิดขึ้นก่อนหน้า ประมาณ 5 เดือน แล้ว มีการมาเยี่ยม ดู และประสาน ทั้งในพื้นที่ เมล์และโทรศัพท์ เป็นระยะอย่างสม่ำเสมอตลอดมา จนวันที่พวกเรารอคอยก็มาถึง
........เช้าวันที่ 8 มกราคม หลังเทศกาลส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ยังไม่สร่างซา ผมก็ได้ต้อนรับแขกรายใหญ่และรายแรกแห่งปี พี่น้องชาวคณะ มากันโดยใช้รถปิ๊กอัพ ทั้งรถส่วนตัวและของบริษัท ประมาณ 7 คัน รวมสมาชิกจาริกดอยในครั้งนี้ ราวๆ 20 คน ผมพาไปทานข้าวเช้า ที่ร้านครัวทองเพียร ซดแกงร้อนๆ และอาหารรสจัด เพื่อให้หายจากอาการเหนื่อยล้าและเมาทาง ผมรู้และเข้าใจหัวอกของคน เมา(ทาง) ดีว่า พะอืดพะอม ขื่นขม ฝื่นฝาด เช่นไร เห็นจะมีแกงร้อนๆให้หีบซดและอาหารรสจัดๆ เช่น ส้มตำ ยำ เท่านั้น ที่จะบรรเทาอาการเมาให้เบาคลายลงได้ หลังจากที่พวกเราได้รู้จักกัน ทานข้าวร่วมกัน ทำธุระส่วนตัว(ล้างมือ ล้างหน้า) เสร็จแล้ว ผมก็ขับรถนำทีมไปกราบนมัสการหน่อเนื้อพุทธองค์ (พระอาจารย์จรัญ อภิชาโต) ที่วัดถ้ำเหง้า ทุกวันนี้เปลี่ยนชื่อเป็น วัดถ้ำพระโบราณ บางคนเรียก วัดถ้ำพระ ก็สุดแล้วแต่ใครจะเรียกชื่ออะไร สลักสำคัญคงไม่ได้อยู่ที่ชื่อ หากแต่อยู่ข้างในวัดต่างหาก ผมศรัทธา พระอาจาย์มาก ทุกครั้งที่มีแขกมาเยือน ผมจะพาไปกราบท่านมิได้เว้น ถือว่าเป็นกิจอย่างหนึ่งที่ต้องทำ ไม่รู้สิ มีคนสอนผมว่า บัวจะโผล่พ้นน้ำและบานได้ ย่อมต้องการแสงสว่างที่บริสุทธิ์ ผมคิดว่า แสงสว่างมีอยู่ในวัดแห่งนี้เสมอ และก็ยังหวังลึกๆ ว่า แขกของผมและรวมถึงตัวผมด้วย คงโผล่พ้นและเบ่งบานอย่างงดงามในสักวันหนึ่ง พระอาจารย์เทศนาและมอบวัตถุมงคลซึ่งเสมือนเป็นตัวแทนแห่งสติให้ทุกคนที่ได้ไป ระลึกรู้ ตื่นอยู่เสมอ .......
.......หลังจากนั้น ผมก็พาคณะเลื่อนล้อป่ายปีนภู ขึ้นยอดดอย จากเหนือ วกลงใต้ วนไปตก เวียนทิศตะวันออก เป็นเช่นนี้ ตามทางจรลีบนเทือกภู ผ่านดอยลูกแล้วลูกเล่า ก็ถึงจุดหมายปลายทางยังโรงเรียนบ้านแม่นาจางเหนือ ซึ่งกินเวลาเกือบบ่ายคล้อยแล้ว น้องๆ คณะครู นักเรียนและชาวบ้านได้จัดแจงแต่งดาสถานที่ไว้เป็นอย่างดี ทั้งเวทีจัดงาน สถานที่พักผ่อน โรงครัวรับประทานอาหาร ดูแล้วก็พร้อมสำหรับการทำหน้าที่ของมัน ชาวคณะแยกย้ายทำภารกิจส่วนตน เรามีนัดหมายกันว่า คืนนี้จะส่งมอบอาคารและข้าวของต่างๆ พร้อมกับเลี้ยงฉลองกัน
ด้านอาหารการกินนั้น ครูกระแตพาน้องๆ ทำกับข้าวหลากหลายอย่าง ส่วน ครูจรัญ สมชิต และชาวบ้านสองสามคน ช่วยกันหันหมู วันนี้โรงเรียนเป็นเจ้าภาพใหญ่ ต้อนรับมิตรแดนไกลด้วยความเต็มใจและยินดียิ่ง ประมาณ 2 ทุ่ม ทุกคนก็พร้อมกันที่โรงอาหาร เมนูต่างๆ ที่เตรียมไว้ถูกเสริฟ ตามจังหวะเวลาที่เหมาะสม วันนี้ ทั้งวัน ผมยิ้มสุขใจลึกๆ ภายใน ที่ได้เห็นมิตรภาพจากผองเพื่อน เห็นน้ำใจงามๆ จากชาวบ้าน ช่วยกันจัดเตรียมงานจนสำเร็จไปได้ด้วยดี สุขแค่ไหนบอกไม่ถูก อธิบายหรือพูดให้ใครฟังก็ยากยิ่งนัก พิธีการเริ่มขึ้น โดยตัวแทนโรงเรียนกล่าวต้อนรับและขอบคุณแขกมาเยี่ยม ผมเชิญกำนันตำบลแม่นาจาง ให้เป็นผู้แทน ซึ่งในวันนี้เขาเป็นทั้งพี่ เพื่อนและขุนพลร่วมกรำศึกต่อสู้เพื่อสิ่งดีงามมานานร่วม 700 กว่าวัน กำนันกล่าวขอบคุณทั้งน้ำตา หยดน้ำใสๆ จากดวงตาของลูกผู้ชาย มันบ่งบอกได้ว่าในใจเขามีความรู้สึกเช่นไร และคงมิเป็นการเกินเลยหากจะบอกว่าลูกบ้านก็ล้วนมีความรู้สึกไม่ได้แตกต่างจากเขามากนัก "....ขอบคุณแทนเด็กๆ ขอบคุณ แทนพี่น้องชาวแม่นาจางเหนือ.... ตะบรึหนอ....." มันสั้นๆ แต่ผมรู้ว่า มีความหมายที่ย่างยาวและคงจดจำไปอีกนานแสนนาน......เรามีพิธีการกันเล็กน้อย หลังจากนั้น ก็เป็นการสังสรรค์ ของมิตรสหายที่มาเยี่ยมยามกัน..... ผมเดินรอบโรงอาหารทักทายเอื้อย อ้าย พี่น้อง เกือบทุกคน เสียงเพลงคาราโอเกะดังไม่ขาด นักร้องคนดัง นักฟังคนฮิต ต่างงัดเพลงออกมาขับกล่อมกันอย่างสนุกสนาน ได้อารมณ์ตามประสาพวกเรา พิเศษนอกจากแขกบ้านไกลแล้ว ปีนี้เรามีมิตรสหาย ซึ่งท่านเป็นปลัด อบต. ชาวบ้านเรียกว่า ป.เปี๊ยก ร่วมต่อสู้ ให้กำลังใจ และเคียงบ่าเคียงไหล่กับเรามาตลอด สักเที่ยงคืน ...ผมใจหาย ระคนแปลกใจ ว่าน้อง ๆ คณะครู พี่เคน และพี่ปุ๊ หายไปไหน ไฟในโรงเรียนก็ดับมืดมิด เสียงเพลงดังก้อง เงียบเสียงลงแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย สักพัก คณะฯทั้งในและนอก ต่างวิ่งกรูกันมาที่โรงอาหารที่จัดเลี้ยงกัน ผมตกใจเล็กน้อย แต่ก็พยายามตั้งสติ
ทันใดก็เห็นแสงรำไรจากเปลวเทียนบนจานข้าว เดินเปล่งแสงเรืองรอง ฝ่าความมืดเข้ามายังบริเวณงาน และแล้ว ครูจรัญ ก็นำกล่าวและเชิญ คนนั้น คนนี้ ขึ้นกล่าวอวยพร ผมจึงถึง บางอ้อบางประกง ก็คราวนั้น พรุ่งนี้จะเป็นวันคล้ายวันเกิดของเรา ทีมงานเลยเล่นเซอร์ไพรซ์แบบไม่ให้ตั้งตัว เหนือสิ่งอื่นใด ความสำคัญของวันคล้ายวันเกิดนั้น นอกเหนือจากเค้กข้าวสวย โรยหน้าด้วยมะเขือเทศแดงสุกอย่างสวยงามประณีต ซึ่งบ่งบอกความตั้งใจของผู้ประดิดประดอยแล้ว สิ่งสำคัญที่นอกจากนั้น ท่ามกลางรัตติกาลและความเยือกหนาวจากหมอกหนาแล้วก็คือ การกล่าวของ พี่เคน ผมจำได้ ติดหู "ผมเห็นรอยยิ้มของเด็กๆ และของคุณครูที่นี่แล้ว มีความสุข ใส ไร้เดียงสา ปีหน้าผมจะทำผ้าป่า มาในนามส่วนตัว ผมรู้แล้วว่าจะทำอะไรให้ที่นี่" ช่างเป็น ของขวัญวันเกิดที่ท้าท้าย และยิ่งใหญ่นัก หลังลงจากเวที พี่เคนมอบนามบัตร ให้ผมสำหรับการติดต่อ ".....ปีหน้าพ้อกัน....ผมสิกลับมาอีก......."
............ดึกมากแล้ว สมควรแก่เวลา ทุกคนจึงแยกย้ายกันกลับที่พัก ซุกกายใต้ผ้าห่มและหลับใหล หมอกโรยตัวคล้ายธารเถ้า กระจายฝูงขาวหม่นเต็มลานสนาม ดอยทั้งดอยถูกห่มมุงด้วยหมอกมัว ........
.......กาลผันผ่าน หมุนวนไปตามวัฏฏะ สรรพสิ่งย่อมเปลี่ยนไปตามแต่เหตุและปัจจัย นับเวลาผ่านไปได้เกือบปีเต็มๆ สิ่งดี ๆ ก็ไหลเข้ามาในโรงเรียน เพื่อเป็นปัจจัยส่งเสริมการเรียนรู้ของเด็กๆ น้ำใจจากหลายทิศ ได้ช่วยเหลือ ในสิ่งที่จำเป็นและเขินขาด บ้างเป็นหนังสือ สมุด ดินสอ อุปกรณ์กีฬา เสื้อผ้า สิ่งปลูกสร้าง ฯลฯ ซึ่งก็ถือว่าเหมาะสม พอควร ที่เขาควรจะมีและควรจะได้ ในฐานะมนุษย์ผู้ร่วมเกิดแก่เจ็บตายร่วมโลกเดียวกัน ที่ยังพร่องในปัจจัยพื้นฐาน และมีผู้พร้อม เกิน เหลือ และเต็มใจที่จะให้ แบ่งปันกัน หลังจากต้อนรับ คณะคุณซูซาน ซึ่งเป็นฝรั่งคณะหนึ่งที่ให้การสนับสนุนการศึกษาในเขตพื้นที่ภุเขาสูงมานาน ได้มามอบบ้านพักนักเรียนให้แก่เด็กๆ แล้ว ก็มีโอกาสพาคณะฯ ดังกล่าว ไปที่ทุ่งดอกบัวตอง ดอยแม่อูคอ อำเภอขุนยวม (ราวๆ 14 พฤศจิกา 53 ) ขณะที่เดินนำคณะ ชมแต่ละจุดอยู่นั้น ก็ได้รับโทรศัพท์ทางไกลจาก กรุงเทพ .....ต้นเสียงจากปลายทาง คือพี่เคน นั่นเอง ตลอดระยะเวลาอันยาวนาน นับตั้งแต่วันเด็กคราวแล้ว แทบไม่ได้ติดต่อกันเลย "ให้อาจารย์ ดำเนินการได้เลยเด้อ เรื่องที่เว้ากันไว้...... ผมไปแน่นอน ประมาณ 26 ธันวา นี้..." เป็นคำยืนยันที่หนักแน่น ว่าคำมั่นที่ให้ไว้ ต้องได้รับการปฏิบัติ ..........
....................ท่ามกลางฝูงหมอกห่มและสายลมหนาว ตอนปลายเดือนธันวา 53 ผมก็ได้มีโอกาสต้อนรับมิตรสหาย รายแรก รายใหญ่ และเป็นรายเดียวกันกับต้นปีที่ผ่านมา หากจะพิเศษกว่าคราวแล้ว ก็ตรงที่ว่า ครั้งนี้ แต่ละท่านได้พาคนพิเศษ ของตนมาจาริกดอยอย่างพร้อมเพียงเรียงหน้ากัน สำหรับการต้อนรับในครั้งนี้ พวกเราชาวบ้านก็เต็มที่อย่างเช่นที่ผ่านมา พี่น้องได้จัดกิจกรรมสนุกๆ ให้กับเด็กน้อย มอบข้าวของให้กับชาวบ้านและโรงเรียน เหนือสิ่งอื่นใด ก็คือว่า แม้ฝูงหมอกครานั้นจะไม่ใช่ครานี้ แม้สายลมหนาวยามนั้นจะไม่ใช่ยามนี้ แต่คำสัจจะที่ได้ให้ไว้ในวันนั้น ก็ได้รับการพิสูจน์ชัดแจ้ง แล้วว่า ณ ดินแดนดอยสูงแห่งนี้ คือเวทีพิสูจน์คนแท้ คนจริง แม้หมอกเหมยจะสลาย แต่ "สัจจะยังซ่อนกายในสายหมอก" เพราะเขาคือคนแท้ คนจริง จริง!!!!!
พี่สมัย เชื้อสระคู.............คนจริงแห่งทุ่งกุลาร้องไห้
อ้ายเคน .........................เลือดร้อยเอ็ด
ขอน้อมคารวะด้วยจิตศรัทธา
พิณ คืนเพ็ญ
มิตรภาพสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด
ตอบลบ