ทางเก็บกอดความงดงาม

.....ทางสายเก่า....ที่มีเรื่องราวใหม่ๆ

.....มีความสุข ....มีความงดงามสองข้างอย่างมิขาดสิ้น
......คราเหนื่อยอยากจอดก็จอดเอาดื้อๆ ไม่ต้องเป็นกังวลว่าใครจะแจกใบสั่ง
......ล้าก็ปิดเครื่อง หลับข้างทางเป็นประจำ จวบจนร่างกายสู้ไหวจึงเดินทางต่อ
......มันจึงเป็นมากกว่าทางไปมา แต่อาจสร้างค่าการสัญจรสู่ความสุขสงบภายใน
อันสูงยิ่งของใครสักคนก็เป็นได้

......แม้วันเวลาจะผ่านเลยมาหลายปี

.....แม้มิตรสหายผู้ร่วมรอนแรมสัญจร จะพานพบและหนีจาก

แต่เส้นทางก็ยังเกี่ยวเก็บความงดงาม คุณค่าต่างๆ ไว้อย่างครบถ้วนทุกซอกตรอกมุม ยังคงรายละเอียดของอดีตและปัจจุบันไว้อย่างรอบด้าน

...เส้นทางสายนี้ จึงเป็นมากกว่า การมีไว้สำหรับการไปและมาของใครใคร

..เส้นทางสายนี้ จึงมีค่ามากกว่า รองรับ การบรรทุก ขน แบก สัมภาระต่างๆ ของนักเดินทาง

...เพราะมันเป็นเส้นทางสายสัญจรของมโนธรรมสู่ห้วงสำนึก เป็นเส้นทางการจาริก สู่ความสุขสงบภายใน และเป็นเส้นทางที่จะนำเราดำดิ่ง เข้าสู่ภวังค์ส่วนลึกภายใน อย่างสุดซึ้ง....

....ขอบคุณธรรมชาติ ขอบคุณเส้นทางสายเก่าสายนี้...ที่ทำให้ข้ามีความรู้สึกดีๆ เช่นนี้ตลอดมา

วันเวลาอาจผ่านผัน ผู้สัญจรอาจผ่านไกล แต่สำหรับข้าแล้ว ....มิเคยคิดที่จะผ่านเลย หากแต่จะกอดเก็บความงดงาม ความทรงจำ และคุณค่าของเส้นทางสายนี้ไว้ข้างในเสมอ

       ..........................................

                คารวะด้วยใจจริง

ทางสายเก่า แม่โถ ห้วยผึ้งใหม่ แม่นาจางเหนือ

                 พิณ คืนเพ็ญ