เด็กกับผู้ใหญ่

...มีคนเคยบอกว่า ระหว่างเด็กกับผู้ใหญ่นั้น สิ่งที่ต่างกันและเห็นได้ชัดที่สุด คือเวลาฝนตก

เด็กๆ มักวิ่งเล่นกับสายฝน อย่างสนุกสนานและสบายใจ
....ขณะที่ผู้ใหญ่ รีบหลบเข้าชายคา หรือคว้าหาร่มบังหยาดฝน
อย่างน้อยก็เพื่อบดบังและปกป้องตัวตน...
เด็กน้อยเปิดโลกเรียนรู้ ยื่นอกรับประสบการณ์ใหม่ๆ
ผู้ใหญ่ร่นถอย ซุกซ่อนบางอย่างกับบางสถานการณ์ที่พันพัว
ใช่เด็กน้อย....ไร้เดียงสาดอก จึงบังอาจหาญท้า สู้ไข้ หวัด จาม ไอ อันเกิดจากฝน
ใช่ผู้ใหญ่ จะพรั่นพรึง สะทกท้าน ต่อสถานการณ์ที่พานพบดอก
เด็กเรียนรู้ที่จะกล้า ขณะที่ผู้ใหญ่เรียนรู้ที่จะถอยในบางคราว
....ค้างคาวยังนอนตอนกลางวัน เพื่อกลางคืนจะได้โบยบิน หาอาหาร..ฉันใด
ทุกคนต่างมีเหตุมีผล
ทุกคนต่างรู้กาลเทศะ
ทั้งคู่ เรียนรู้ที่จะเป็น เรียนรู้ที่จะแตกต่าง แตกต่างตามทางเดินของชีวิต....ฉันนั้น
.......สิ่งยิ่งใหญ่และแตกต่างที่แท้จริง จึงอยู่ที่ว่า
ใครจะเกี่ยวเก็บประสบการณ์ของวันวัยที่ผ่านพบ พร้อมกับอดทนรอการบานดอกของชีวิต
บานดอกจนตกผลึกแห่งปัญญาอันงดงาม ...ส่งกลิ่นหอม อบอวลไกล ใครยิ่งตกผลึกกับชีวิตได้มาก
ยิ่งถีบช่องห่างระหว่างความต่างได้มากกว่ากัน... ที่ตรงนั้น. น่าจะเป็นมาตรวัดความต่างที่ชัดที่สุด...กระมัง
                      
                        กลางดอยเหงา
                          พิณ คืนเพ็ญ