มองระยับ ระยิบแดด แผดลำแสง
แบบ เวลา มุมกล้อง ที่ส่องแยง
คือคำแพง แห่งคุณค่า ตาในสวรรค์
แรงดลใจจาก บทกวีภูสูงแดดสวย ...ของครูศิวกานท์ ปทุมสูติ
ในคราวเยือนแม่สะเรียง แม่ลาน้อย ภาพนี้ ผมเป็นคนถ่ายเอง
แอบยิ้มภูมิใจเล็กๆ ครับ
พิณ คืนเพ็ญ
2 มิถุนายน 56
"เวทีนี้ มีไว้เพื่อบันทึกและบอกเล่าเรื่องราวของคนสันภู ซึ่งเป็นเสมือนยุ้งข้าว คอยเก็บผลผลิตของฤดูกาลแห่งชีวิต ทั้งของตนและคนแรมทาง เป็นมุมเล็กๆมุมหนึ่งในครัวอักษรา แบ่งปันบางอย่าง ให้ได้อ่านคิดคุย มิได้ โดดเด่นดังดี อะไรดอก แค่ได้บอก เชื้อชวน ให้ขบบ้าง ก็เท่านั้น เพราะเชื่อว่า ถ้ายุ้งข้าวนี้ ทำให้คนได้อ่าน มากกว่าสิ่งที่ได้เขียน ก็คิดว่า ได้ทำหน้าที่อย่างยิ่งใหญ่แล้ว ก่อนที่ ถ้อยคำแห่งการพลัดพรากจะผุดเปล่ง ก่อนบทเพลงสุดท้ายแห่งชีวิตจะบรรเลง ตามกฎธรรมดา ก็เท่านั้น"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น