เช้าตื่น ชื่นเช้า รีบไปทุ่งนา
สาบกลิ่นข้าวกล้า ต้องลมพา มาแต่ไกล
หอมอ่อนอุ่น ละมุนกรุ่นซึ้ง ถึงข้างใน
แลก้านใบ..เอนอ้อน คล้ายรอนคลื่น ระริกพลิ้วเล่นลม
จากกล้าเล็กๆ จนแตกกอเขียว
จากกอเขียว ๆ เติบโต เบ่งใบ
ออกรวงเมล็ดใหญ่ๆ .... เหลืองงาม
จนคนนา มาถึง ดึงโน้มเคียวเกี่ยว
ข้าวรวงเหลืองเขียว ก็กลายเป็นซัง
นาน....แม้นกกระสา ที่เคยเยี่ยมทุ่ง ก็บินหนีจาก
อีฮวกต้นฝน ได้กลายเป็นกบใหญ่
แต่...เธอก็ยังร่ายใบ เอนอ่อนอ้อนเล่นลม
....อยู่เช่นนั้น...มิวาย
บ่เคยเห็น อาคันตุกะแห่งวายุ หมู่ใด
จะพัดพาถอนโคลนรากใบ จากจุดยืนของเธอได้
ต้นข้าวชีวิตแห่งเธอ ก็เช่นกัน
แม้กาลนับนาน
ก็มิเห็น ลมมรสุมหมู่ใด
จะพัดพา ถอนโคลนรากใบแห่งหัวใจและจิตวิญญาณแห่ง เธอ ได้ เช่นกัน
....ฉันจึงศรัทธา....
ต้นข้าวแห่งท้องทุ่งเหล่านั้น
ทุ่งนาบ้านพะมะลอ
แม่สะเรียง
พิณ คืนเพ็ญ
9 มิถุนา 56
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น