ทุ่งนาสงัดเสียง
อ้างว้างห่างไกลบ้านเรือนและผู้คนมีเพียงนกเหงาๆ หลงทาง สองสามตัว
จับเจ่าละเมอ รำพึงถึงเส้นทางหลุดปีกฝัน
บนแผ่นคากระท่อมนา เหงาเปลี่ยว
ควันไฟเหนือคุ้งน้ำ
ลอยสายพวยคลอดุจฉากหลัง
เพิ่มความชอบธรรมให้ เหงา เศร้า ยัดเยียดบทขมขื่น แก่นกอ้างว้างพวกนั้น ได้อย่างถนัดถนี่และเจ็บปวด
ทุ่งนากว้างใหญ่ยามนี้
จึงถูกท่วงทำนองแห่งความเปลี่ยวเศร้า คลุมห่มบรรเลง.....
"อือ นกน้อยเอย ...เจ้าเล่นบทกินใจข้าแท้"
"นกน้อยเอ๋ย ผืนนาแห่งละครของพวกเจ้า ช่างถางถาก และเพิ่มพื้นที่อ้างว้าง เหงา ในนาแห่งข้า ได้อย่างพิลึกพิลั่น...อย่างน้อย หลังชมละครพวกเจ้าจบ ข้ามีนาเพิ่มอีก หลายสิบไร่..โดยมิรู้ตัว"
โอวววววว.....นกเหงาๆ พวกนั้น....
พิณ คืนเพ็ญ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น