"เวทีนี้ มีไว้เพื่อบันทึกและบอกเล่าเรื่องราวของคนสันภู ซึ่งเป็นเสมือนยุ้งข้าว คอยเก็บผลผลิตของฤดูกาลแห่งชีวิต ทั้งของตนและคนแรมทาง เป็นมุมเล็กๆมุมหนึ่งในครัวอักษรา แบ่งปันบางอย่าง ให้ได้อ่านคิดคุย มิได้ โดดเด่นดังดี อะไรดอก แค่ได้บอก เชื้อชวน ให้ขบบ้าง ก็เท่านั้น เพราะเชื่อว่า ถ้ายุ้งข้าวนี้ ทำให้คนได้อ่าน มากกว่าสิ่งที่ได้เขียน ก็คิดว่า ได้ทำหน้าที่อย่างยิ่งใหญ่แล้ว ก่อนที่ ถ้อยคำแห่งการพลัดพรากจะผุดเปล่ง ก่อนบทเพลงสุดท้ายแห่งชีวิตจะบรรเลง ตามกฎธรรมดา ก็เท่านั้น"
 |
กล้าปลอกเปลือกตัวตนของตน หรือไม่
กล้าปลดเปลื้องพันธนาการที่ร้อยรัดรึง รึเปล่า
กล้าร้องไห้กับสุข ยิ้มงามกับทุกข์ตรมขมขื่น บ้างไหมเล่า
กล้าแอ่นอก รับ สู้ ทายท้า ปัญหาสารพันนั้น เท่าใด
กล้าอยู่กับความจริง ความเป็นไป..เพียงใด
ถ้ายังตอบว่า "ไม่" ต้องอยู่ต่อ
อยู่สะกดคำว่า กล้าให้ได้ และกล้าให้พอเสียก่อนเป็นเบื้องต้น
พิณ คืนเพ็ญ: แต้มคำ
|
