ต้นไม้....ไม่เคยรู้ดอก ว่าลมพัดมาแต่ทิศใด
แต่ต้นไม้...ก็เรียนรู้ว่า จะเอนอ่อนอ้อนลมในทิศใด เพื่อความอยู่รอดของกิ่ง ใบ ก้าน นั้นๆ
คนเราก็เช่นกัน ไม่เคยรู้ดอก ว่าความทุกข์เกิดขึ้นด้วยเหตุอันใด
แทบจะไม่สนใจเสียด้วยซ้ำ
ส่วนใหญ่ ...ก็มักพร่ำบ่นว่า มันจะทุกข์ อะไรกันนักกันหนาวะ หรือ ทุกข์กว่านี้มีอีกไหม อะไร ประมาณนั้น
น้อยนักน้อยหนา...ที่รู้จักและรักจะเรียนรู้ พร้อมๆกับอยู่ร่วมกับความทุกข์ ด้วยความสงบและรู้เท่าทัน....
หากแต่น้อยนักเช่นนี้ มิใช่ดอกหรือ ที่จะเป็นหนทาง นำไปสู่ความอยู่รอดของกิ่งก้านใบ แห่งชีวิต
พิณ คืนเพ็ญ : แต้มคำ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น