เดิน

 

"วิหารทุ่ง"

ที่ที่ฉันและเธอเผลอผ่านเลย
ที่ที่เราต่างเคยปรารถนา
ที่ที่รักจากร้างห่างไกลตา
ใครยังเที่ยวไขว่คว้าหาไม่เจอ
...................................
ยังจำได้ไหม
มหาวิหารแห่งการเรียนรู้ที่แม้ไม่รู้ว่าเรียน
อ่านเขียนบนกระดาษแผ่นดิน
ด้วยน้ำหมึกหยาดเหงื่อ
สุขสงบในร่มเงาแดดฝน
ที่แห่งนั้น,ยังรอใคร
ใครในฉันและเธอ...

 

ครูศิวกานท์ ปทุมสูติ
       ๒๐พค๕๖

                                                      ................................................

 

       ตลอดเวลา สามสิบกว่าปี ผมพบว่าตนเองเดินทางไกล แสนไกล พบพานแทบทุกมิติอารมณ์

 เมื่อวานเดินทาง.... เดินทาง.... วันนี้...ก็ยังเดินทาง เดินทาง   พรุ่งนี้ ก็ต้องเดินทาง และเดินทาง....

 

        แต่หลังจาก ได้เสวนาท่ามทุ่งอันงามงดและเงียบสงบกับครูทางจิตวิญญาณแล้ว พบว่า ตลอดระยะเวลา สามสิบกว่าปี ที่เดินนั้น แท้จริงแล้ว ยังไปได้ไม่ถึงไหน ดุจหน่ออ่อนของไผ่กอ บ้างก็ใบอ่อนที่แตกผลิต้นวสันต์ของไม้แล้ง นับได้ก้าว สองก้าว ดุจก้าวทารกน้อยทางจิตวิญญาณ ที่หัดเดิน กระนั้นเอง

 

        เถียงนา ที่เคยพักค้างอาศัย ในวันวาน วันนี้ มีความรู้สึก สุข แปลกพิลึก สุขเหมือนได้กลับบ้านอันอบอุ่น สุขอิ่มปิติเปรม ถึงภายใน สัมผัส ต้อง ได้ ในละเอียดนุ่มของระลอกลมที่โลมลูบและทายทัก ละเมียดละไม อ่อนโยน เยือกเย็นจับใจยิ่งนัก

        

      โอ... สามสิบกว่าปี ที่คิดว่าเดินทาง แท้จริง เพียงแค่หัดก้าวเท่านั้นจริงๆ หนอ

ขอบพระคุณ คุณครูศิวกานท์ ปทุมสูติ ที่ชี้แนะให้ผมได้ใช้เถียงนา เป็นที่พักค้างอาศัยทางจิตวิญญาณและเป็นจุดกำหนดเริ่มของการเดินอย่างแท้จริง

 

".....จงเดินทางออกไปข้างนอกให้สุดไกล และกลับสู่ภายในให้ล้ำลึก...."

 

     

       ขอบพระคุณ เถียงนา ผู้เปรียบดุจวิหารทางจิตวิญญาณหลังนั้น

                ทุ่งนาพะมะลอ แม่สะเรียง แม่ฮ่องสอน

                             พิณ คืนเพ็ญ