วิสาขา

..วันวิสาข์ ฟ้าบนดอย ก็พลอยช้ำ
ก้อนเมฆดำ ค่ำฝน มืดหม่นหมอง
ฟ้าร่ายเพลง ฝนแต่งท่วง ห้วงทำนอง
เพลงฉลอง วิสาข์ร้าง ฟ้าจางจันทร์


        เกือบทุ่มกว่า ผมจอดรถเปิดท้าย นั่งร่ายพิณ ด้วยห้วงทำนองเดียวดาย ท่ามกลางความมืดของรัตติกาลแห่งคืนเพ็ญวิสาข์ ข้างกระท่อมกลางนา เรียบคลองชลประทาน บ้านพะมะลอ นับไม่ได้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไร รู้แต่ว่า มาคราวใด มักได้ความสุขสงบใจกลับไปทุกคราวครั้ง 

        เสียงพระสวดมนต์ แว่วคละลมฝนมาจากดอยไกล ลอยลัดข้ามคุ้งลำน้ำยวม ผสมลมทุ่งพัดเย็นวูบเป็นระยะ ๆ ทำให้ยินเสียงสวรรค์นั้นอย่างแผ่วเบา คล้ายๆ จะขาดหาย แต่มิวายยลยินทุกสำเนียง ลำไฟจากตัวเมืองแม่สะเรียง แสงสว่างจ้า เห็นลำแสงส่องพุ่งสู่ท้องฟ้าเป็นทางยาว ต้องเมฆดำทมึนบนแนวหน้าผาก บางจังหวะกระทบแสงฟ้าระยิบระยับ ดุจฉากงดงามในม่านฉากละครเวที ก็ไม่ปาน     

 ..... พระจันทร์กลมมนของคืนเพ็ญที่เห็นก่อนหน้า ถูกเมฆาครึ้มฝนต้อนจนลับหาย ทำให้ทุ่งกว้างใหญ่ ถูกแผ่คลุมด้วยเงามืดและความเงียบสงัด นานทีจะมีมอเตอร์ไซค์ ผ่านกลายสักคัน นอกจากพระสวดและนกฮูกกรูกร้องแล้ว แทบมิได้ยิน เสียงใดอีกเลย

      ......โอ ความเปลี่ยว เดียวดาย มันมีความสงบงามเยี่ยงนี้.....เองหนอ 

        ผมบรรจงร่ายนิ้วทีละเส้น ผ่านสายพิณบรรเลงอย่างแผ่วเบา ยามเย็นเยี่ยงนี้  เสียงพิณก้องกังวาน ไกลยิ่งนัก เกือบสองชั่วโมงเห็นจะได้ จิตใจจดจ่อที่สายพิณ ราวกับเราเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน ลายนั้น ....ลายนี้ .....เพลงนั้น .....เพลงนี้ .............มิวางวาย
         
        ผมพบความสงบ เปลี่ยว เดียวดาย แบบแปลกๆ คล้ายๆ กับตนเองหลุดออกจากโลกแม่สะเรียง หลุดจากเมืองที่อึงมี่ ซึ่งผูกร้อยรัดด้วยโซ่ตรวนแห่งพันธนา หลุดมาพเนจรเพียงลำพัง อยู่ท่ามทุ่งไร่ทุ่งนา ท่ามฟ้าฝนและคืนอันเงียบเหงา ผมพบว่า มันเป็นความสุขสงบ อีกแบบหนึ่ง ความสุขสงบที่เสมือนว่า เราเป็นสิ่งเดียวกันกับสรรพสิ่ง ซึ่งไม่สามารถแยกตัวเอง ออกจากฟ้า ฝน นก ลม ทุ่ง นา พิณ ฯลฯ ได้ แยกออกจากกันไม่ได้จริงๆ เพราะเมื่อที่ตัดแยก เมื่อใด มักจะเห็นความหยาบกระด้างในสัมผัสที่จับต้องทุกคราวครั้ง

       เสียงสวรรค์จากพระสวดเงียบเสียงลงไปแล้ว ลมนายังพัดเรื่อยเฉื่อย เย็นวูบลูบกายมิขาดหาย สายพิณต้องฝนเสียงเริ่มแปร่ง ๆ เจ้าของนิ้วที่ดีดสาย ก็เริ่มหอบจับ....
      
 .....อืมมมม ราตรีอันงดงามนี้หนอ ข้าดื่มกินเจ้าไปสองเหยือกกว่าแล้ว ยังหลงใหลมนต์เสน่ห์แห่งเธอมิวายวาง ขอบพระคุณนะ สำหรับฟ้าครึ้มงาม พระจันทร์หลบฝน นกฮูกกรูกร้อง ท้องทุ่งนารัตติกาล ช่างบรรเลงคีตการที่งามงด ควรค่าแก่การจารจดในคืนค้ำแห่งฉันจริงหนอ ท่วงทำนองของเธอ ช่างละเอียดละเมียดละไม เสียจริงหนอเจ้าสายลม อ่อนโยน จนข้ามิอยากจากหนี ....งดงามยิ่งหนอ สรรพสิ่ง งามยิ่งหนอ งดงาม จริงหนอ....

       พิณ คืนเพ็ญ
ทุ่งนาพะมะลอ แม่สะเรียง
     คืนวิสาข์ฟ้าครึ้มฝน
          24 พ.ค. 56