มีหัวใจ เป็นทุน หนุนส่ง
มีทิศทาง คงแน่วมั่น ยืนยง
มุ่งปักธง สุนทรีย์ ครูแผ่นดิน
อย่ากลัว ถ้าคิด จะแตกต่าง
อย่าหวั่น อ้างว้าง ห่วงถวิล
อย่าหวาด หากต่ำ ติดดิน
อย่าหลง หากบินสูง สู่ฟ้าได้ฯ
วิถีขบถ ต้องอด รู้ทน
คลุกคลี ทุกข์จน เจ็บไร้
ทันที คิดต่าง ออกไป
กลายไกล จากใกล้ ที่พบพาน...
แรงดลใจ ...
แนวคิด แนวทาง การขับเคลื่อนรถไฟการศึกษาคันนี้ หลังจากสนทนากับครูศิวกานท์ ปทุมสูติ ผู้ปลุกไฟแห่งวิญญาณ์ ให้พวกเรา ว่าเราจะร่วมกันสานถักการศึกษาให้เด็กน้อย บนดอยไพรแห่งนี้ ได้อ่านออกเขียนเป็น สอนให้พวกเขา เรียนรู้ที่จะอ่านรัก อ่านชีวิต และอ่านโลก โดยมีปลายทางคือสุนทรียะแห่งชีวิต มีเสรีภาพที่จะใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่า งดงาม ท่ามกลางห้วงเวลาระยะหนึ่งของชีวิตพวกเขาจะมีได้ .... ดอกไม้ดอยไพรเหล่านี้ จะเบ่งบานได้ ต้องใช้น้ำ ดิน แดด ปุ๋ย เวลา ต้องมีมานะพยายาม ที่สำคัญ ต้องใช้หัวใจดวงโตๆ เดินต่างเท้า จากทุกๆคนที่เกี่ยวข้อง จึงจะเข้าปักธงชัย ณ ปลายฝันได้ ระหว่างทาง ต้องพร้อมและยอมรับ ความเจ็บ ทุกข์ และความต่าง และอาจมีบ้างต้องล้มลุกคลุกคลาน เปื้อนฝุ่นผงแห่งอุปสรรค แต่อย่างไรก็ตาม นั่นคือบทนำ ก่อนกล่าวเกริ่นสู่ความสำเร็จ .... มักจะมองไม่เห็นใครเลย เกิดมาพร้อมๆ กับความสุขสำเร็จ มักจะมองไม่เห็นใครเลย ที่ได้รับความสำเร็จจากสรวงสวรรค์โดยไม่ได้ลงมือทำ....
ฉะนั้นแล้ว เราต้องเดิน แม้อาจไม่พร้อม อาจจะยังพร่อง แต่ความพร่องของพวกเรา คือสะพานสู่ความพอกพูน เติมเต็มและงดงามในชีวิต...
ด้วยแรงใจที่มุ่งมั่น กอปรกับความบอดใบ้ของการศึกษาที่ผ่านมา พวกเราจึงมีทางเลือก ทางเลือกที่จะหลังพิงฝา โซ้ยหมัดปฏิวัติวิถีคิด วิถีปฏิบัติทางการศึกษากันสักตั้ง มั่นใจนะ มั่นใจว่า ถ้าเหตุปัจจัยเอื้อ พรุ่งนี้เช้า ชัยจะมาเยือน....
ขอเป็นแรงใจให้พี่น้องผองเพื่อนทุกๆคน ทั้งเพื่อนเลโคะ เพื่อนล่องแพ เพื่อนห้วยห้า และอีกหลายๆที่ หลายๆทาง ที่จะขับเคลื่อนไปพร้อมๆ กัน เป็นกำลังใจให้กันและกันครับ
พิณ คืนเพ็ญ
อบรมฯ โครงการพัฒนาการอ่านออกเขียนได้ ปฐมบทการขบถวิถีเดิม
15 พ.ค. 56
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น