ไผ่สับฟาก ถากเป็นแคร่ แปรเป็นบ้าน
แอ้มฝาสาน ขัดลาย ได้กั้นหนาว
มุงหญ้าคา มุงฟ้า กั้นหมู่ดาว
กั้นฟ้าเจ้า ไม่ให้ช้ำ มาต่ำดิน
เพียงไม้หลอม รอมรวมมัด จัดเป็นย่าน
สร้างเป็นบ้าน ตั้งชานเรือน ตั้งรกถิ่น
บนสันภู ยอดไพร ไกลนครินทร์
ได้เป็นถิ่น เกิดพันธ์เผ่า ปกาเกอญอ
อยู่กับป่า กินกับป่า ต้องรักษ์ป่า
คือคาถา ถือครอง ครรลองต่อ
สืบสลัก ถักไศล ไม่ทดท้อ
จากรุ่นพ่อ ต่อรุ่น ดรุณวัย
โลกทัศน์ จัดสำนึก ระลึกรู้
ชีพยังอยู่ เพราะป่ายั้ง ยั่งยืนได้
คนตายจาก หากป่า มลายไป
จึงรู้ใช้ ธรรมชาติ แค่พองาม
บ้านจึงเป็น เช่นบ้าน ย่านแค่นี้
ไม่ได้มี ปราสาท ให้วาดถาม
ไม่ได้โอ้ อวดแต่ง แบ่งกั้นความ
เพียงลมวาม แผ่วไล้ ใจสุขแล้ว
พิณ คืนเพ็ญ
พาคณะเยี่ยมนักเรียนทุน บ้านแม่ปุ๋น แม่สะเรียง
17 เมษา 56
ขอบพระคุณ รูปภาพประกอบจาก http://www.maelanoi.net/index2.php?do=gallery&album_id=15
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น